Γράφει ο Ιάσων

Δημοσιεύθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2015

Ούγγροι οι πρώτοι που γκρέμισαν το άγαλμα του Στάλιν

Στις 4 Νοέμβριου 1956 ξεκίνησε η επιχείρησις «Whirlwind».

Ένοπλα Σοβιετικά στρατεύματα 60.000 ανδρών και 1.130 τανκς κατέκλυσαν τα σύνορα της Ουγγαρίας για να καταστείλουν την εξέγερση των Ούγγρων για ανεξαρτησία, να απομακρύνουν τον Πρωθυπουργό-ηγέτη Imre Nagy, και να εγκαταστήσουν μια νέα φιλοσοβιετική ηγεσία εκείνη του Janos Kadar.

Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων 2.500 πολιτών σκοτώθησαν και 13.000 τραυματίσθηκαν μέχρι την 10^η Νοεμβρίου 1956.

Η δίκη του Imre Nagy άρχισε στις 6 Φεβρουαρίου 1958 αλλά διεκόπη για να ξαναρχίση τον Ιούνιο…

15 μήνες ενωρίτερα στις 23 Οκτωβρίου 1956 η νεολαία είχε ξεχυθή στους δρόμους της Βουδαπέστης και μεθούσε το κρασί της ελευθερίας.

«Ζητούμε την άμεση αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων. Τον σχηματισμό κυβερνήσεως από τον Imre Nagy.. Την διεξαγωγή εκλογών… Την αναγνώρισι της ελευθερίας της γνώμης και εκφράσεως της ελευθερίας του τύπου και του ραδιοφώνου… Την απομάκρυνσι του αγάλματος του Στάλιν, συμβόλου της σταλινικής τυραννίας» Έγραφαν οι τυπωμένες προκηρύξεις.

Μέχρι το μεσημέρι της ιδίας ημέρας, μια λαοθάλασσα πλημμύριζε τους δρόμους και τις πλατείες της Βουδαπέστης.

Στο μέλλον θα το ξαναβλέπαμε. Αλλά τότε ήταν η πρώτη φορά. Το άγαλμα του Στάλιν γκρεμίσθηκε από το βάθρο του. Στη συνέχεια οι διαδηλωτές κατέλαβαν τον σταθμό της Βουδαπέστης και άρχισαν να μεταδίδουν την διακήρυξι τους. Το μισητό ερυθρό αστέρι αποκαθηλώθηκε από τα δημόσια κτίρια και στην θέσι τους υψώθη η Ουγγρική σημαία. Την επόμενη ημέρα, σε μια προσπάθεια εκτονώσεως της καταστάσεως το κόμμα συναίνεσε στις απαιτήσεις των επαναστατών και επανέφερε στην εξουσία τον δημοφιλή Imre Nagy που την προηγουμένη χρονιά είχε απομακρύνει λόγω των μεταρρυθμιστικών του προτάσεων.

Ταυτοχρόνως «η κυβέρνησι» δηλαδή το μοναδικό κόμμα της Ουγγαρίας, που «συμπτωματικώς» ήταν το κομμουνιστικό, εν αγνοία του Imre Nagy, αλλα προσχηματικώς ως εάν τα επικροτούσε, εξέδωσε δυο διατάγματα.

Εζητείτο η βοήθεια των σοβιετικών στρατευμάτων που στάθμευαν για «ώρα ανάγκης» στην Ουγγαρία, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι επαναστάτες, ενώ επιπλέον εκηρύσσετο στρατιωτικός νόμος.

Έτσι στις δύο το μεσημέρι τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Βουδαπέστη και κατέλαβαν καίρια σημεία της. Συνόδευαν τον Αναστάς Μικογιάν και τον θεωρητικό του Κομμουνιστικού κόμματος της ΕΣΣΔ, Μιχαήλ Σουσλώφ, που ήλθαν άρον για να επιβάλουν τις εντολές του Κρεμλίνου.

Δεν άφηναν ουδεμία αμφιβολία. Οι εντολές ήταν σαφείς.

Οι «αντεπαναστάτες» όπως αποκαλούσαν τους εξεγερθέντας έπρεπε να τσακισθούν.

Οι οδομαχίες είχαν γενικευθεί. Πράκτορες της μυστικής αστυνομίας πυροβολούσαν από τις ταράτσες των υπουργείων προς την πλατεία του κοινοβουλίου, όπου το πλήθος των διαδηλωτών. 180 φοιτητές και εργάτες έπεσαν νεκροί στην πλατεία… 

Παρόλα ταύτα η επαναστατική επιτροπή ζητούσε την απομάκρυνσι των σοβιετικών αρμάτων και προειδοποιούσε ότι κανείς δεν θα πήγαινε στην εργασία του. Τα εργοστάσια θα έμεναν κλειστά.

Μετά την πρώτη τους εμφάνισι, σε μια δόλια τακτική, τα σοβιετικά στρατεύματα προσωρινώς απεσύρθησαν. Λόγω της κηρύξεως του Στρατιωτικού νόμου, εφαίνετο ότι η παρουσία των δεν ήτο αναγκαία και τάξις είχε αποκατασταθεί.

Προς στιγμή η σχέσις εμπιστοσύνης των επαναστατών με τον Imre Nagy εκλονιζετο. Όμως η παρεξηγησις διαλύθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1956 με την ανακοινωσι που εξιστορούσε την πλάνη.

«Διακηρύσσουμε ενώπιον της Ιστορίας , ότι ο Imre Nagy, ο πρόεδρος της κυβερνήσεως δεν είχε γνώσι των αποφάσεων που προκάλεσαν την αιματοχυσία. 

Ούτε για την έκκλησι σοβιετικής βοήθειας, ούτε για την οδυνηρή κήρυξι του Στρατιωτικού Νόμου εναντίον των αγωνιστών μας. Κανένα από το διατάγματα αυτά δεν υπεγράφησαν από τον Πρόεδρο»

Εν τω μεταξύ οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες. Ο Πωλ Μαρτερ αναλάμβανε το υπουργείο Αμύνης και διακήρυττε ότι: «Ο Στρατός είναι το πλευρό του λαού για την διαφύλαξι των κερδών της ένδοξης επαναστάσεως μας»

Την ίδια ημέρα ο Imre Nagy απηύθυνε διάγγελμα στον Ουγγρικό λαό:  «Λαέ της Ουγγαρίας η Ουγγρική Εθνική Κυβέρνησις συναισθανόμενη πλήρως την ευθύνη της απέναντι στο Λαό και την Ιστορία, ανακοινώνει την ουδετερότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας…»

Όμως στις 3 Νοεμβρίου 1956 και ενώ ο Imre Nagy διαπραγματεύετο με τους σοβιετικούς στο κοινοβούλιο μέχρι το πρωί της επόμενης, ο Πωλ Μαρτερ υπουργός εθνικής Αμύνης και ο Ισταβαν Κοβατς αρχηγός επιτελείου αιχμαλωτίζοντο από τις σοβιετικές αρχές.

Ήταν 5 τα ξημερώματα της 4ης Νοεμβρίου όταν ειδοποιείτο ότι τα σοβιετικά άρματα μάχης εισέβαλαν και πάλι στη πρωτεύουσα, για να αντιλήφθη την σατανική δολιότητα της Μόσχας. 

Τα σοβιετικά άρματα βομβάρδισαν τους στρατώνες των επαναστατηθέντων Ουγγρικών στρατευμάτων και γρήγορα η σοβιετική εισβολή κατέστειλε την αντίστασι των επαναστατών. 

Στις έξι το πρωί οι ερπύστριες των σοβιετικών αρμάτων ακούγοντο καθαρά, έξω από το κοινοβούλιο.  Ακολουθούμενος από συνεργάτες του, ο Imre Nagy, ζήτησε άσυλο στην Γιουγκοσλαβική πρεσβεία όπου έμεινε μέχρι την 23ην Νοεμβρίου 1956.

Κατά την μεθοδευμένη απομακρυνσί του από την Γιουγκοσλαβική πρεσβεία συνελήφθη από τους σοβιετικούς και μετεφέρθη στη Ρουμανία.

Είχε αντικατασταθεί από τον σκληροπυρηνικό, «νομοταγή» ανδρείκελο της Μόσχας, Γιάνος Καντάρ.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Δίκη του, που άρχισε στις 6 Φεβρουαρίου και διεκόπη αμέσως , συνεχίσθη στις 9 Ιουνίου1958, στο λαϊκό δικαστήριο της Βουδαπέστης.

Το κομμουνιστικό κόμμα της Ουγγαρίας προκείμενου να μην λάβει αποκλειστικώς την ευθύνη της δικαστικής δολοφονίας του Imre Nagy, είχε προνοητικώς ζητήσει, από τους κομμουνιστές αρχηγούς στην 1η παγκόσμια κομμουνιστική συνάντησι των κομμουνιστικών κομμάτων τον Νοέμβριο του 1957, στη Μόσχα, να υπερψηφίσουν την εκτέλεσι του Imre Nagy. Μεταξύ των, ο Γάλλος Μωρίς Τορέζ και ο Ιταλός Παλμίρο Τολιάτι με τιμητική εξαιρέσι τον Πολωνό Γκομούλκα.

Τελικώς ο Imre Nagy κατεδικάσθη σε θάνατο και απηγχονίσθη στις 16 Ιουνίου 1958 σε ηλικία 62 ετών. 

Ετάφη σε άγνωστο τόπο. Μαζί του και ο στρατηγός Πωλ Μαρτερ. 

Τα σχόλια του ανατολικού τύπου ( τότε δεν κυκλοφορούσε ο Ριζοσπάστης στην Αθήνα) ήσαν χαρακτηριστικά. «Τα σκυλιά εκτελεσθησαν», (Βουλγαρία)  ή «Καλά νέα από την Βουδαπέστη», (Κίνα). Μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές το 1990, που ακολούθησαν την καταρρευσι του κομμουνισμού οι Ούγγροι ιστορικοί επιβεβαίωσαν ότι κατά την διάρκεια των καθημερινών μαχών στην Βουδαπέστη μέχρι τη καταστολή της επαναστάσεως, 3.000 άτομα σκοτώθησαν και περίπου 15.000 τραυματίσθησαν. Οι διώξεις που ακολούθησαν έπληξαν περισσότερα από 100.000 άτομα.

Μερικές δεκάδες χιλιάδες κλείσθησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ενώ περίπου 200.000 διέφυγαν σε γειτονικές χώρες στη Δύση. Ο Νικίτα Χρουστσόφ, δικαίως, δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα, ούτε άλλωστε υστέρησε σε τυραννική σκληρότητα από τον Στάλιν. Ο «κομμουνιστικός παράδεισος» απλώς είχε αλλάξει «θεό». Η ζωή όμως στον παράδεισο παρέμενε ίδια κι’ απαράλλακτη. 

Μετά από 50 χρόνια, στις 24/10/2006 το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δια του Προέδρου, Ζοζέ Μπορέλ Φοντενελ, χαρακτήρισε τα γεγονότα του 1956 ως την «πρώτη ρήξι στο σιδηρούν παραπέτασμα» και τόνισε ότι «χρέος της Ε.Ε. είναι να τιμήση τα θύματα και την Ουγγαρία»

Οι εντόπιοι κουκουέδες, εκτιμούμε, ότι θεώρησαν εαυτούς θιγομένους, καθ’ ότι δια στόματος ευρωβουλευτή των, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, έσπευσαν να προασπίσουν την τρωθείσαν κομμουνιστική «αλήθεια» δηλώνοντας στη ριζο-σπαστική «Πράβδα» των Αθηνών τα εξής ανεκδιήγητα:  «Η συζήτηση και τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ..αποτελούν άλλη μια οργανωμένη προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας και όξυνσης του αντικομουνισμού..  

Επιχειρούν να καθαγιάσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα… 50 χρόνια από την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία..διαστρεβλώνουν το χαρακτήρα των γεγονότων και τα ονομάζουν λαϊκή εξέγερση»

Συμπερασμα: Δεν είναι σαφές; Το κομμουνιστικό κόμμα της τότε σοβιετίας απηγχόνισε, εν ψυχρώ τον Imre Nagy, επειδή τόλμησε να διαννοηθή την Ουγγαρία ελεύθερη.

Το ημέτερο ΚΚΕ διαχρονικά λαιμοτομεί, κατ΄εξακολούθησιν με την ίδια ευκολία, την Α-λήθεια.

Τα Μέσα Αποβλακώσεως τόσο ευκολοσυγκίνητα στα δακρυγόνα και την αντιμετώπισι των ημέτερων διαδηλωτών εθελοτυφλούν και αποσιωπούν.

Οι «Δημοκρατικοί» φοιτητές μας, το «αγνοούν». Είναι απησχολημένοι με τους βανδαλισμούς. Μόλις σήμερα, 04.11.2015 έδιωξαν βιαίως και με εξευτελιστικό τρόπο διακεκριμένους καθηγητές Έλληνες και ξένους των καλλιτέρων πανεπιστημίων του εξωτερικού που είχαν προσκληθεί για να αξιολογήσουν τα ελληνικά ΑΕΙ =τσιγγαναριά…

Η κυβέρνησις, η αντιπολίτευσις, το κοινοβούλιο, τήρησαν σιγήν ιχθύος για την Ουγγρική εξέγερσι και τον Imre Nagy.  Ο σεβασμός των Εθνικών αγώνων ή των Δημοκρατικών ελευθεριών και των μαρτύρων των, είναι επιλεκτικός.  

Αν οι θυσίες δεν «στολίζονται» με το αιμοσταγές σφυροδρέπανο σήμα κατατεθέν της ερυθράς «πανώλους», εξαφανίζονται στην τρύπα της λήθης…

Επίλογος 

Οι τάφοι δεν είχαν σημειωθεί. Τα πτώματα ετάφησαν χωρίς φέρετρα και με τα πρόσωπα στραμμένα προς την γη. Έτσι πρόεκυψε κατά την εκταφή όσων οστών είχαν απομείνει, προκειμένου να γίνη η τιμητική κηδεία και επανεταφή ακριβώς μετά από 31 χρόνια, την 16^η Ιουνίου 1989 στην Βουδαπέστη, του Imre Nagy και των συνεργατών του.

via