Εφημερίδα Εστία στις 6 Νοεμβρίου 2015

Μία φιλελεύθερη Κυβέρνησις οὐδέποτε θά διενοεῖτο νά ἐπιβάλει φόρο 23% (ὑπό μορφήν ΦΠΑ) στά δίδακτρα πού καταβάλλουν ὅσοι ἔχουν τά παιδιά τους σέ ἰδιωτικά σχολεῖα. Διότι θά ἐσκέπτετο ὅτι οἱ γονεῖς αὐτοί, μέ τήν ἐπιλογή τους νά μήν στείλουν τά παιδιά τους σέ δημόσια σχολεῖα ἐλαφρύνουν τήν δαπάνη τοῦ κράτους γιά τήν δημόσια ἐκπαίδευση. Καί τό ἐλάχιστο ἀντιστάθμισμα για αὐτό εἶναι νά μήν φορολογοῦνται τά δίδακτρα.

Ἄν ὅμως ὑποτεθεῖ ὅτι μία φιλελεύθερη Κυβέρνησις εὑρίσκετο πρό τοῦ διλήμματος νά βρεῖ ἰσοδύναμα τῆς τάξεως τῶν 300 ἑκατομμυρίων εὐρώ, προκειμένου νά μήν ἐπιβάλει φόρο ἐπί τῶν διδάκτρων τῶν ἰδιωτικῶν ἐκπαιδευτηρίων, πάλι θά ἐνεργοῦσε πρός τελείως διαφορετική κατεύθυνση ἀπό αὐτήν πού υἱοθετεῖται σήμερα. Δέν θά ἀναζητοῦσε τά ἰσοδύναμα διά τῆς ἐπιβολῆς νέων φόρων καί τελῶν (αὐτοκίνητα, τυχερά παιγνίδια κ.λπ.), ἀλλά ἀποκλειστικῶς ἀπό την περικοπή τῶν δημοσίων δαπανῶν.

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη διαφορά μεταξύ τῶν κυβερνήσεων πού ἐφαρμόζουν φιλελεύθερη πολιτική, και ἐκείνων τῆς Κεντροαριστερᾶς καί τῆς μαρξιστογενοῦς Ἀριστερᾶς πού ἀντιμετωπίζουν τά πάντα μέ φόρους καί ἀφήνουν ἀνέγγικτες τίς δαπάνες τοῦ κράτους.

Δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα τῆς τελευταίας 40ετίας δεν εἴχαμε πραγματικά φιλελεύθερες κυβερνήσεις. Ἀκόμη καί ὅταν κυβερνοῦσε ἡ Νέα Δημοκρατία, κυριαρχοῦσε ὁ κρατισμός. Οἱ ἐξαιρέσεις ἦταν ἐλάχιστες.

Τά μνημόνια στήν χώρα μας χαρακτηρίζονται ὡς «νεοφιλελεύθερα». Μέγα λάθος. Καί τά τρία μνημόνια πού ὑπεγράφησαν μέχρι τώρα, εἶναι πολύ πιο κοντά στίς σοσιαλκρατικές ἀντιλήψεις πού πρεσβεύει ἡ Ἀριστερά, παρά στήν νεοφιλελεύθερη πολιτική πού ἔχει ἐφαρμοσθεῖ κυρίως στίς ἀγγλοσαξονικές χῶρες. Τό μόνο μή «κρατικιστικό» στοιχεῖο τους εἶναι ὁ περιορισμός τῶν δημοσιονομικῶν ἐλλειμμάτων. Ὅμως μέ τέτοιο δημόσιο χρέος, δεν μποροῦσε νά γίνει κάτι διαφορετικό.

Τό κρίσιμο εἶναι ὁ τρόπος περιορισμοῦ τῶν ἐλλειμμάτων. Ἡ φιλελεύθερη συνταγή θέλει αὐτό νά γίνεται πρωτίστως διά τῆς περικοπῆς τῶν δημοσίων δαπανῶν καί ὄχι διά τῆς αὐξήσεως τῶν φόρων. Τό γεγονός ὅτι στήν Ἑλλάδα ἀκολουθεῖται ἡ σοσιαλιστική συνταγή, ὀφείλεται στίς ἐπιλογές τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Γ. Παπανδρέου, ὅταν ὑπέγραψε τό πρῶτο μνημόνιο. Ἄλλα τοῦ ὑπεδείκνυε ἡ τρόϊκα, καί ἄλλα ἔκανε ἐκεῖνος.

Ἡ πολιτική ἐκείνη ἀπέτυχε παταγωδῶς, ἀφοῦ ὁδήγησε τήν ἑλληνική οἰκονομία σέ βαθειά ὕφεση και ἐκτίναξε τήν ἀνεργία σέ πρωτοφανῆ ὕψη. Ἡ δέ Κυβέρνησις Σαμαρᾶ δέν εἶχε τό σθένος νά ἀλλάξει το μεῖγμα πολιτικῆς, μειώνοντας τούς φόρους καί περικόπτοντας δραστικά τίς δημόσιες δαπάνες. Δέν τόλμησε νά τό κάνει φοβούμενη τίς ἀντιδράσεις, ἀλλά καί διότι συγκυβερνοῦσε μέ τό σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ καί κατά τό πρῶτο ἔτος μέ τήν ἀριστερή ΔΗΜΑΡ.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί τώρα. Ὁ Γάλλος Ἐπίτροπος κ. Πιέρ Μοσκοβισί εἶπε προχθές ξεκάθαρα ὅτι οἱ δανειστές θέτουν τούς ποσοτικούς στόχους, ἀλλά ἡ ἐπιλογή τῶν μέτρων ἀνήκει στήν ἑλληνική Κυβέρνηση. Ἔτσι, τό τρίτο μνημόνιο πού εἶναι γεμάτο φόρους, εἶναι μνημόνιο τῆς Ἀριστερᾶς.

Ζ.