Γράφει ο Ιάσων

Δημοσιεύθηκε στο gianniotis στις 8 Νοεμβρίου 2015

Στις 9 περίπου το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1989 έσκασε μια ειδησεογραφική βόμβα στα τηλέτυπα. Ήταν λίγες λέξεις…

«Αρχίζει η κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου»

Η κυβέρνηση είχε κάνει μια βιαστική δήλωση. Βερολινέζοι από την ανατολική μεριά συνέρρευσαν στο τείχος. Οι φρουροί δεν μπορούσαν, παρά να τους αφήσουν να περάσουν. Αυτή η είδηση έφερε και άλλα πλήθη, αυτή τη φορά από την δυτική μεριά. Εκείνη την νύχτα και την επομένη ημέρα εκστατικοί Γερμανοί γκρέμισαν το τείχος που επί 28 χρόνια ορθώνονταν ανάμεσά τους (από τις 13 Αυγούστου 1961). Κάποια ευθύνη για την πτώση, έστω και έμμεση έφερε ο Γκορμπατσόφ.

Στις 8 Οκτωβρίου του 1989, με αφορμή τα 40ά γενέθλια της Ανατολικής Γερμανίας, όταν επισκέφτηκε το Ανατολικό Βερολίνο επευφημούμενος από το πλήθος ο Γκορμπατσόφ προειδοποιούσε τον Χόνεκερ ότι η ίδια η ζωή τιμωρεί αυτούς που μένουν πίσω. Την επομένη ημέρα 70.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στη Λειψία. Ανατολικογερμανοί απέδρασαν στη δύση μέσω των ανοικτών αυστρο-ουγγρικών συνόρων. Ο Xόνεκερ παραιτήθηκε. Το κομμουνιστικό καθεστώς παραιτήθηκε, βλέποντας τον κσμο να πλημμυρίζει τους δρόμους. Ο Καγκελάριος Χέλμουτ Κόλ τάχθηκε υπέρ της ενοποιήσεως της Γερμανίας σε μία.

Μια εβδομάδα μετά τη πτώση του τείχους οι δυνάμεις της Τσεχοσλοβακίας διέλυσαν μια διαδήλωση στη Πράγα με πρωτοφανή βαρβαρότητα. Μια επιτροπή πολιτών με αρχηγό τον Βάτσλαβ Χάβελ, επέδωσε μια λίστα με αιτήματα στο κομμουνιστικό καθεστώς.

Στις 24 Νοεμβρίου, μια εβδομάδα αργότερα 200.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Βεντσελάς. Ομιλητές ήταν ο Χάβελ και ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, ήρωας της Άνοιξης της Πράγας το 1968. Το ίδιο απόγευμα ο αρχηγός του κόμματος Μίλος Γιάκες παραιτήθηκε. Τρεις εβδομάδες μετά ορκίστηκε μη κομμουνιστική κυβέρνηση. (Από την εφημερίδα Ναυτεμπορική, της 10/11/2003)

28 χρόνια πριν..

Στις 13 Αυγούστου 1961, ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα ξεκίνησε η επιχείρηση ανεγέρσεως του τείχους του αίσχους, στα σύνορα μεταξύ των δύο τομέων του Βερολίνου. Τέσσερις (4) ανατολικογερμανικές μεραρχίες και τρείς (3) σοβιετικές κάλυπταν στρατιωτικά τους 50.000 ανατολικογερμανούς στρατιώτες-ένστολους κτίστες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σ’ ένα μήκος 130 χλμ, υψώθηκε ένα αδιαπέραστο μισητό και φοβητό τείχος από συρματοπλέγματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, ναρκοπέδια, παγιδευμένες τάφρους, τσιμεντένια στηθαία, αιχμαλωτίζοντας εφιαλτικώς, όσους απέρριπταν την κομμουνιστική τυραννία της «αταξικής» εξαθλιωμένης κοινωνίας. Των ψυχιατρείων και των στρατοπέδων εξοντώσεως.

Στην διάρκεια της νύχτας 6.000 προβολείς έλουζαν με φως το τείχος, ενώ 2000 εκπαιδευμένα λυκόσκυλα ενίσχυαν τις νυκτερινές περιπόλους καθιστώντας την φυγή προς την Ελευθερία, θανατηφόρο εμπειρία. Ο λόγος απλός. Από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν κάθε μήνα στη Δύσι. Οι σύντροφοι αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους. Χωρίς τον λαό «τους». Καθ’ όσον ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανέγερση του τείχους τον Αύγουστο του 1961, περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν στην … «ιμπεριαλιστική δύση».

Το τείχος αυτό έμεινε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό, το τείχος του Αίσχους. Για τους κομμουνιστές της Σοβιετίας και των εγχωρίων οπαδών τους… «αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος».

Στα 28 χρόνια της ύπαρξής του τουλάχιστον 86 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο στο τείχος στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.

Το τελευταίο θανάσιμο συμβάν, κατά το οποίο πέθανε από αιμορραγία ο Κρις Γκέφροϋ (Chris Gueffroy), σημειώθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1989.

Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 75.000 άνθρωποι σύρθηκαν στα δικαστήρια της ΛΔΓ με την κατηγορία της «εγκατάλειψης της χώρας».

Στις 12 Ιουνίου 1987, ο Πρόεδρος τω ΗΠΑ Ronald Reagan επεσκέφθη το Δυτικό Βερολίνο και μίλησε ενώπιων των γερμανών στην πύλη του Βρανδεμβούργου.

Μια μέρα πριν 50.000 νέων (οι αντίστοιχοι Συριζαίοι και οι κνίτες του Βερολίνου) διεδήλωσαν κατά της επικείμενης αφίξεως του Αμερικανού Προέδρου. Η ομιλία του μολονότι δεν έτυχε ευνοϊκής υποδοχής από τα μέσα ενημερώσεως, ιστορικώς υπήρξε καταλυτική της θελήσεως και δράσεως των ΗΠΑ υπέρ μιας ελεύθερης Ευρώπης.

Για τους φιλίστορας και σκεπτόμενους αναγνώστες επιτρέψτε μου παρακαλώ να υπενθυμίσω το τμήμα που αναφέρεται στο τείχος του Αίσχους και το οποίο με τα λόγια του Ronald Regan έχει ως εξής:

«Το 1950 ο Κρουτσώφ πρόβλεψε: “Θα σας θάψουμε”. Αλλά σήμερα στο Δυτικό Βερολίνο βλέπουμε ένα ελεύθερο κόσμο που πέτυχε ένα επίπεδο ευδαιμονίας και ευζωίας άνευ προηγούμενου σε όλη την ανθρωπινή ιστορία.

Στον κομμουνιστικό κόσμο βλέπουμε αποτυχία, τεχνολογική οπισθοδρόμηση, φθίνουσες προδιαγραφές στην υγεία, φτώχεια ακόμη και στα πιο βασικά ειδή – λίγη τροφή. Ακόμη και σήμερα η Σοβιετική Ένωση αδυνατεί να θρέψει τον κόσμο της. Μετά από αυτές τις τέσσερις δεκαετίες, ενώπιον όλου του κόσμου αναδύεται ένα μεγάλο και αναπόφευκτο συμπέρασμα: Η ελευθέρια οδηγεί στην ευδαιμονία. Η ελευθέρια αντικαθιστά τα πάλαια μίση στα έθνη, με την φιλικότητα και την ειρήνη.

Η ελευθέρια είναι ο Νικητής.

Γενικέ Γραμματέα Γκορμπατσόφ, αν ζητάτε την ειρήνη. Αν θέλετε ευδαιμονία για την Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη. Εάν ζητάτε την φιλελευθεροποίηση… Ελάτε εδώ κε Γκορμπατσόφ. Ανοίξτε την πύλη. Κε Γκορμπατσόφ γκρεμίστε αυτό τον τοίχο»

Και συνέχισε:

«Προηγουμένως είδα στον τοίχο που χωρίζει την χώρα συνθήματα γραμμένα ίσως από κάποιο νέο Βερολινέζο (βλέπε σχετική εικόνα εν συνεχεία) “Αυτός ο τοίχος θα πέσει. Οι πεποιθήσεις γίνονται πραγματικότητα”»

«Ναι κε Γκορμπατσόφ. Σε όλη την Ευρώπη αυτός ο τοίχος θα πέσει. Διότι δεν είναι δυνατόν να αντισταθεί στην πίστη, στην αλήθεια. Δεν μπορεί να αντισταθεί στην Ελευθέρια»

Στο τελος της ομιλιας του ο Προεδρος των ΗΠΑ ανεφερθη και στις διαδηλωσεις που εγιναν κατά της επισκεψεως του κλεινοντας την ομιλια του ως εξης:

«Διάβασα και ερωτήθηκα σχετικώς από την πρώτη στιγμή που ήρθα στο Βερολίνο για τις διαδηλώσεις κατά της αφίξεως μου. Και θα ήθελα να πω τούτο μόνο σε εκείνους που διαδήλωσαν κατά αυτό τον τρόπο. Διερωτώμαι αν ποτέ αναλογίσθησαν, ότι αν είχαν την κυβέρνηση που προφανώς επιζητούν, κανείς τους ποτέ δεν θα είχε το δικαίωμα που αυτοί ασκούν σήμερα εναντίον μου».

Το γκρέμισμα του Τείχους, πρόεκυψε στις 9 Νοεμβρίου 1989 και σήμανε την έναρξη της αυτοκατάρρευσεως των Σοβιέτ που ολοκληρώθηκε εντός των επομένων δυο ετών, το 1991.

Τα μέτρα φιλελευθερισμού (περεστρόικα / γκλασνοτ) για την έξοδο του σοβιετικού καθεστώτος από το οικονομικό αδιέξοδο, από τον Γ.Γ του Κ.Κ.Σ.Ε Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τελικώς προκάλεσαν το αποτυχόν πραξικόπημα της 19/8/1991 με πρωτεργάτη τον αρχηγό της KGB και φίλα διακείμενους-προσχωρήσαντες τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, τον Υπουργό Εσωτερικών αλλά και πολλούς αξιωματούχους της Σοβιετίας. Αντιταχθείς ο φιλελεύθερος δημοκρατικός Πρόεδρος της Ρωσίας Μπόρις Γιέλτσιν, ανεδείχθη εις δυναμική ηγετική προσωπικότητα και επικράτησε του κινήματος το οποίο έθεσε υπό τον πλήρη έλεγχο του. Εντός των επομένων δύο ημερών επέβαλλε τελικώς του όρους του οι οποίοι εσήμαναν την παραίτηση-απομάκρυνση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ απο την θέση του Γ.Γ και την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Έτσι, την 24/8/1991 όλες οι εξουσίες περιήλθαν εις χείρας του Προέδρου της Ρωσίας, Μπόρις Γιέλτσιν και των ανθρώπων του και πολύ σύντομα την εκτός νόμου υπαγωγήν του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το τέλος για την Σοβιετία και τους υπόδουλους λαούς γράφτηκε μετά από ένα μήνα όταν την 6/9/1991 η συνέλευση των Λαϊκών Αντιπροσώπων της Σοβιετικής Ενώσεως, απεφάσισε την κατάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως που σήμανε την διάλυση της πάλαι ποτέ κραταιάς «Άρκτου» που είχε υπό την κατοχή της τα δορυφόρα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης αλλά και τις ομόσπονδες «σοσιαλιστικές δημοκρατίες»

Το rock συγκρότημα των Scorpions κυκλοφόρησε τον ίδιο χρόνο το υπέροχο τραγούδι «Wind of Change» που υμνούσε την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος και τον άνεμο ελευθερίας και αλλαγής που έφερε στις απελευθερωμένες χώρες και τους λαούς της Ευρώπης.

Τις αναφέρουμε για να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος της καταρρεύσεως και αυτοκαταλύσεως του τερατώδους κομμουνιστικού κράτους-κάτεργο, 74 χρόνια μετά από την βίαια επικράτηση των μπολσεβίκων του «συντρόφου» Λένιν το 1917. Αζερμπαϊτζάν (1), Αρμενίας (2), Γεωργίας (3), Εσθονίας (4), Καζαχστάν (5), Κιργισίας (6), Λεττονίας (7), Λευκορωσίας (8), Λιθουανίας (9), Μολδαβίας (10), Ουζμπεκιστάν (11), Ουκρανίας (12), Ρωσίας (13), Τατζικιστάν (14), Τουρκμενιστάν (15).

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Αίσχους, την 1^η Μαΐου 2004, εορτάστηκε στο Δουβλίνο η ένωση της Ευρώπης με τις 10 νέες χώρες (Τσεχία, Εσθονία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Μάλτα, Πολώνια, Σλοβενία, Σλοβακία).

«Είναι το μεγαλύτερο γεγονός της Ιστορίας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι το τέλος της κατοχής των περισσοτέρων από αυτές τις χώρες, από την πιο τρομερή δικτατορία που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη, την κομμουνιστική, και το τέλος της αποξενώσεως τους πίσω από το “Σιδηρούν Παραπέτασμα”». Ήταν η αυθεντική αυτολεξεί περιγραφή του παρουσιαστή κατά την έναρξη της τελετής επάρσεως των σημαιών των 25 χωρών στο Δουβλίνο την 1^η Μαΐου 2004.

Όπως έγραψε στην Εστία ο Τηλέμαχος Μαράτος, στην Ελλάδα:

«Κανείς Έλληνας συνάδελφός του δεν θα τολμούσε να αρθρώσει αυτές τις λέξεις… Θα φοβόταν την σταλινική τρομοκρατία που κυριαρχεί απολύτως στα ΜΜΕ. Θα έτρεμε τους προϊσταμένους του που έχουν εμφυτευθεί προ ετών από το ‘κόμμα’ ή αναρριχηθεί προσκυνώντας προς τα αριστερά, ή ακόμη θα φοβόταν τους κατωτέρους του που θα φρόντιζαν να τον καταδώσουν ως ’’αντικομμουνιστή’’. Η κατηγορία αυτή είναι βαρύτερη από τον χαρακτηρισμό ως ναρκομανούς, ομοφυλοφίλου, κ.τ.λ. Αφ’ ής στιγμής κάποιος χαρακτηρισθεί έτσι, πρέπει να εγκαταλείψη το επάγγελμα, δεν έχει πλέον μέλλον»

Επίλογος-Σήμερα…

Η Γερμάνια έχει καταστεί σεβαστή υπερ-δύναμη που αυτοδημιουργήθηκε με την εργασία του λαού της και την σωφροσύνη των ηγετών της, μετά την πτώση του Ναζισμού αλλά και την απελευθέρωση της από τον δίδυμο αδελφό του, τον σταλινικό ολοκληρωτισμό.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η μετάβαση από τον κομμουνισμό – σοσιαλιστικό «παράδεισο», στην ελεύθερη δημοκρατία της σημερινής Γερμανίας κόστισε στους δυτικογερμανούς περίπου 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, (σχετικό θέμα εδώ) πέραν του ανθρωπίνου δράματος, (δείτε εδώ το σχετικό βίντεο με τον τίτλο: «Οι Ζωές των άλλων»).

Όσο περίπου θα χρειαστεί και η Ελλάδα για να επανορθώσει τις ζημίες του κρατισμού από ενάρξεως μνημονίου έως την αποκατάσταση της οικονομίας μετά από 2 δεκαετίες τουλάχιστον, αν ο Ελληνικός λαός σωφρονιστεί. Όμως εκεί το τείχος έπεσε. Εδώ στην Ελλάδα εξακολουθεί να υψώνεται!!

Διότι πριν από το 1989 θα μπορούσε κάποιος να δικαιολόγηση ή να θεωρήσει ως «άγνοια» την επιλεκτική μνήμη των ντροπαλών εραστών του σταλινισμού και των ημεδαπών σταλινικών της ερυθράς και ροζ πουά κουκουεδιάς μας για τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Η ακόμη την χλιαρή και παθητική στάση για τα «αγαθά» του «υπαρκτού» σοσιαλισμού…

Σήμερα όμως όποιος υποκρίνεται ότι τα αγνοεί είναι συνένοχος.

Έτσι δυστυχώς η Ελλάδα παραμένει μετά το τέλος του συμμοριτοπόλεμου και την στρατιωτική νίκη των ελευθέρων Ελλήνων, το τελευταίο κομμουνιστικό παραμόρφωμα της Ευρώπης. Η νέα Σοβιετία, που πρόεκυψε από την ιδεο-πολιτικη δειλία-ήττα εκείνων που ευνοήθηκαν να ηγηθούν μετά την Εθνική νίκη του 1949 και την συντριβή των κατσαπλιάδων στο Γράμμο και το Βίτσι. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα των κόμματων και οι πολιτικοί αλλά η πολιτική. Κι αυτή ήταν κρατικιστική και αριστερίζουσα… Όχι μόνο οικονομικά αλλά και ιδεολογικά.

Έτσι οι Έλληνες δεν έζησαν ακόμη τον θρίαμβο που γνώρισαν οι Γερμανοί στις 9 Νοέμβριου 1989.

Εδώ η κουκουεδία, η αριστερή άποψη περί παντός επιστητού, ο κρατισμός ακόμη επικρατούν…

Απ’ άκρου εις άκρον του πολιτικού φάσματος με προεξάρχοντα τα δυο άκρα, Μαύροι Κόκκινοι και εντός αυτών των άκρων, κίτρινοι, πράσινοι, γαλάζιοι, ουσιαστικά λειτουργούν ως αριστεροί νεοφώτιστοι.

Επιτυχία θα θεωρήσουμε να μην γίνονται καταλήψεις από αλήτες και να ελέγχεται η είσοδος των φοιτητών στα πανεπιστήμια ώστε να ξαναγινούν σαν πανεπιστήμια.

Στην οικονομία… Νυν υπέρ πάντων το κράτος. Ο κρατισμός. Οι ιερές αγελάδες. Ο «δημόσιος πλούτος» που είναι δημόσιος όταν των τρώνε οι συντεχνίες. Η φορομπηχτική ληστεία, η δήμευση των περιουσιών των Ελλήνων, η αφαίμαξη των οικονομιών των νοικοκυραίων ικανοποιεί «το λαϊκό περί δικαίου» αίσθημα και παρατείνει την επιθανάτια αγωνία. Ο λαϊκισμός καλά κρατεί.

Το τείχος του αίσχους στην Ελλάδα δεν έπεσε ακόμη…

Δεν είναι θέμα λογικής. Είναι παράνοιας… και ψυχιατρικής!!!

Πηγή: gianniotis