Γράφει ο Γεώργιος I. Αναστασόπουλος

Δημοσιεύθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015

Βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους την περασμένη εβδομάδα στην Ισπανία, στο Μπιλμπάο. Μίλησα με ντόπιους, τριγύρισα στο κέντρο της αλλά και στα σοκάκια της, μύρισα τα αρώματα της και γεύτηκα τις λιχουδιές της. Αν και η εργασία μου δεν μου επέτρεψε να επισκεφτώ πολλά από τα αξιοθέατα της, σε αυτό μου το σημείωμα θέλω να μείνω και να σχολιάσω την καθημερινότητα της ζωής της πόλης. Σε μια χώρα που διέρχεται κρίση ανάλογη με της Ελλάδας και οι ομοιότητες είναι πολλές.

Για να μην τα πολυλογούμε, η πόλη μου θύμισε την Αθήνα πριν μια δεκαετία. Παντού, καταστήματα ανοικτά, γεμάτα από κόσμο και από ζωή, πελάτες με ψώνια στα χέρια, κόσμος καλοντυμένος, προσεγμένος, χαμογελαστός και αισιόδοξος. Το απόγευμα, ανεξαρτήτως καθημερινών ή Σαββατοκύριακων, τα μπαράκια-ταβέρνες να σφύζουν από θαμώνες διαφόρων ηλικιών, ξεχειλίζοντας στα πεζοδρόμια και συζητώντας πολιτικά ή ποδόσφαιρο, απολαμβάνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι, όρθιοι, με την συνοδεία από τα νοστιμότατα τοπικά «τάπας» (μεζεδάκια).

Σε συζητήσεις οι ντόπιοι επαγγελματικοί μου συνεργάτες, μου επιβεβαίωσαν την αισιοδοξία τους πως η κρίση πλησιάζει στο τέλος της και οι θυσίες τους πιάνουν τόπο. Μου ανέφερε μάλιστα, συγκεκριμένα, μεσαίο στέλεχος-μηχανικός, που παραδοσιακά όπως μου είπε, η οικογένεια του είναι κομμουνιστές, πως πέρσι είχε αποφασίσει να ψηφίσει Ποδέμος (το «αδερφό» κόμμα ΣΥΡΙΖΑ στην Ισπανία). Βλέποντας όμως την κατάσταση στην Ελλάδα, αναθεώρησε πλήρως τις απόψεις του και μου τόνισε πως δεν θα ήθελε με τίποτα να ρισκάρει την διαφαινόμενη ανάκαμψη και το μέλλον της χώρας του. Ίσως η φράση του αυτή να ήταν η πιο ντροπιαστική και προσβλητική για μένα και τον λαό μου.

Φεύγοντας από την Ισπανία ένοιωσα ανάμεικτα τα συναισθήματα ζήλιας και θλίψης. Ζήλια για την πρόοδο και την ανάκαμψη της χώρας τους (για την οποία φυσικά τους αξίζουν συγχαρητήρια) και θλίψη για την κατάντια και τον ξεπεσμό του δικού μου λαού.

Περπατώντας στη Αθήνα με δυσκολία ξεχωρίζεις πλέον τα ανθρώπινα «κουφάρια» ψυχών από αυτά των κενών καταστημάτων. Το γκρίζο των αισθημάτων μας έχει σαν ομίχλη πια καλύψει όλη την πόλη εκπέμποντας διαρκώς θλίψη και παγωνιά.

Είμαστε βαριά ηττημένοι. Ηττημένοι ενός ασύμμετρου πολέμου, που ποτέ δεν συνειδητοποιήσαμε. Όταν πριν μερικά χρόνια πυρπόλησαν την Αθήνα δεν έκαψαν μόνο το εμπορικό μας κέντρο, αλλά έκαψαν την ζωή και τα όνειρα μας. Στα αποκαΐδια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου της πλατείας Συντάγματος θάφτηκαν τα χαμόγελα και οι ελπίδες μας. Δεν λεηλάτησαν μόνο περιουσίες αλλά λεηλάτησαν τις αξίες και τις αρχές μας. Δεν δολοφόνησαν μόνο την έγκυο τραπεζική υπάλληλο και τους συναδέλφους της αλλά ολόκληρο τον αστικό κόσμο.

Από τότε και μετά δεν σηκώσαμε κεφάλι, δεν είδαμε άσπρη μέρα. Το κτύπημα ήταν όχι μόνο καίριο αλλά και θανάσιμο…Η χώρα παραδόθηκε αμαχητί σε ένα λεφούσι, που σαν τον Λίβα περνά και καίει τα σπαρτά, σε γιάφκες αμετανόητων τρομολάγνων και παρέες ψεκασμένων ηλιθίων, σε συμμορίες φασιστοειδών και σταλινικών ζόμπι.

Γκρεμίσαμε τα τείχη μας όχι για να υποδεχθούμε Ολυμπιονίκες, αλλά στρατιές ψευτοπροσφύγων, παράνομων μεταναστών, επαγγελματιών κατασκόπων και τυχοδιωκτικών.

Οδηγούμε στην μετανάστευση, ανερυθρίαστα, τα καλύτερα των παιδιών μας και των μυαλών μας για να θρέψουμε στρατιές αργόμισθων κρατικοδίαιτων κηφήνων.

Μαστιγώνουμε αλύπητα τα πιο παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας μας για να προστατεύσουμε εκλογικούς πελάτες, συντεχνίες και βολεμένους αφισοκολλητές.

Δεν μπορώ να φανταστώ, αλήθεια, ένας ξενικός στρατός κατοχής τι χειρότερο θα έπραττε στην Ελλάδα.

Γράφω αυτές τις γραμμές θλιμμένος, στην πτήση μου προς την, πέρα του Ατλαντικού, εδώ και μερικούς μήνες νέα μου πατρίδα, το νέο μου σπίτι…

Νοιώθω εξοστρακισμένος, ένας σύγχρονος εξόριστος…

Νοιώθω ηττημένος διότι οι αρχές και οι αξίες, που υπηρέτησα από νέος, ηττήθησαν κατά κράτος και ακόμη και ο φυσικός μου πολιτικός χώρος εκφυλίστηκε και ενσωματώθηκε πλήρως στο σώμα του σοσιαλ-κρατικιστικού καρκινώματος, συμπαρασύροντας πολλούς απο τους παλιούς μου φίλους και συναγωνιστές.

Νοιώθω βαθύτατα συντετριμμένος διότι οι αρχές του διαφωτισμού, στις οποίες στηρίχθηκα για να διαμορφώσω το φιλελεύθερο πιστεύω μου, λοιδορούνται και βιάζονται κατ´ εξακολούθηση από τον αμόρφωτο και άξεστο συρφετό της σατραπείας των σκοταδιστών, που επιβουλεύεται την χώρα, και τον φανατισμένο όχλο που τη νομιμοποιεί, αλαλάζοντας και κραδαίνοντας σημαίες διαφορετικών, κατά καιρούς, αποχρώσεων αλλά ταυτόσημων ποταπών προσδοκιών και συμφεροντολογικών προθέσεων.

Η χώρα μου μετατρέπεται, αργά αλλά σταθερά, σε ένα έλος που κυριαρχεί η ακινησία της παρακμής, η αποσύνθεση της ύφεσης και η αποπνικτική μπόχα των βοθρολυμάτων της σταλινικής αριστεράς και των φασιστοειδών συνοδοιπόρων της.

Τρομάζω και μόνο στην ιδέα ενός ολοκλήρου λαού σε κώμα. Ενός λαού Προμηθέα, που ενώ έδωσε το φως της γνώσης στους λοιπούς θνητούς, τώρα, βρίσκεται καταδικασμένος από τις ίδιες τις αδυναμίες του, που ως όρνεα ξεσκίζουν τα σωθικά του, χωρίς δικαίωμα στην λύτρωση του θανάτου, που θα του δώσει ελπίδα στο θαύμα της ανάστασης.

Οι σκέψεις μου «στεγνώνουν»… Δεν έχω και δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο… Μια ευχή μόνον: Καλή δύναμη πατριώτες.