Γράφει ο Γεώργιος Κ. Στεφανάκης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 11 Νοεμβρίου 2015

Ι. Η κυβέρνηση βεβαίωσε: Αποτελούν αίσχος τα δάνεια της «Αγροτικής» προς τα κόμματα. Τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες του πολιτεύματος. Οι στυλοβάτες, λοιπόν, έπαιρναν χρήματα από την Αγροτική. Αυτό με κίνδυνο, βέβαια, του ελληνικού λαού. Δηλαδή, δανειζόντουσαν πάνω στην χρηματοδότηση του κράτους προς αυτά.

Έτσι, εάν είχαν, (θα) πλήρωναν. Εάν όχι, απλώς θα επιβάρυναν το δημόσιο χρέος. Θα πλήρωνε, τελικά, o κοσμάκης.

ΙΙ. Η κυβέρνηση, λοιπόν, έχει επισημάνει το αίσχος. Δηλώνει, όμως, ότι αδυνατεί να επιβάλει κυρώσεις. Αυτό διότι τα κόμματα που εισέπραξαν ψήφισαν «έκφυλο» νόμο. Νόμο που απαλλάσσει τους εκπροσώπους της τράπεζας της ποινικής τους ευθύνης.

Ας διευκολύνουμε λοιπόν την κυβέρνηση να πράξει τα επιβεβλημένα. Αυτό εάν, πράγματι, το θέλει (!!!).

ΙΙΙ. Η λήθη του αδικήματος λέγεται αμνηστία ή χάρις. Αλλ’ αμνηστία, κατά το Σύνταγμα (άρθρ. 47 § 4) «… δεν παρέχεται …» επί κοινών εγκλημάτων, όπως είναι η άπιστη οικονομική διαχείριση. Δεν πρόκειται ούτε για χάρη. Η τελευταία δίδεται ως αντιστάθμισμα της ανθρωπίνως ενδεχομένης δικαστικής πλάνης. Αντί πολλών λοιπών: προϋποτίθεται προηγούμενη καταδίκη.

Επί πλέον, του ζητήματος είχαν επιληφθεί οι οικονομικοί Εισαγγελείς από του 2013. Νομοθετική αφαίρεση, όμως, εκκρεμούς δικογραφίας από την δικαστική αρχή προσκρούει στην διάκριση των εξουσιών (άρθρ. 26 Σ.). Τέλος, η εύνοια προς οιουσδήποτε κομματικούς, κατακρεουργεί την συνταγματικά κατοχυρωμένη έννοια της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου (άρθρ. 4 §1 Σ.). Υπό τα άνω, αποχή από την δίωξη, δυνάμει των εκθέσμως θεσπισμένων, προσκρούει στο Σύνταγμα. Το άρθρ. 93 § 4 Σ. επιτάσσει ως καθήκον των δικαστικών αρχών την μη εφαρμογή νόμου αντισυνταγματικού.

Αλλά επί πλέον της ποινικής υφίσταται και η αστική ευθύνη. Διέφυγε από τον εμπνευστή της ρύθμισης ότι, πάντως, η εκ των υστέρων άρση αστικών συνεπειών προϋποθέτει ειδική πρόβλεψη αναδρομής (άρθρ. 2 ΑΚ). Ό,τι, δηλαδή, εδώ λείπει. Άρα, οι κομματικοί διοικητές των τραπεζών κ.λπ. υποχρεούνται αστικώς σε πλήρη αποζημίωση των νομικών προσώπων που διοίκησαν και έβλαψαν.

ΙV. Υπέγγυο είναι το σύνολο της περιουσίας τους. Η εκ του αστικού, έστω, αδικήματος εκτέλεση, εναντίον τους, χωρεί και διά προσωπικής κράτησης, κατ’ άρθρ. 1047 ΚΠολΔ. Η ευθύνη αποζημίωσης, εξ άλλου, εκτείνεται και στους κληρονόμους τους. Τέλος, η παράλειψη, τυχόν, άσκησης των αποζημιωτικών αγωγών από τις παρούσες διοικήσεις ιδρύει ποινική ευθύνη των τελευταίων, ομοίως για άπιστη διαχείριση. Η απιστία, εδώ, θα έγκειται, ακριβώς, στην μη επιδίωξη είσπραξης του λαβείν των δικαιούχων νομικών προσώπων.

V. Η νομοθετική αυθαιρεσία δωρεάς δημοσίων πόρων αποτελεί ύβρη δεινή και προς την εθνική μας πνευματική κληρονομία. Ο Αριστοτέλης, πρόδρομος πολιτειολόγος, συστηματοποίησε – πρώτος αυτός – τα χαρακτηριστικά του εντίμου (με κύρος) νόμου επιγραμματίζων: « … ἡ … τοῦ νομοθέτου κρίσις οὐ κατά μέρος, ἀλλά περί μελλόντων τε καί καθόλου ἐστίν …» (Ρητορική Τέχνη Α΄ 1354b). Άρα ο νόμος, καθολικός και ουδέτερος, ορίζει περί των μελλόντων, μη ων, δηλαδή, φωτογραφικός και αναδρομικός.

VI. Δανεικά και αγύριστα χωρίς κυρώσεις σημαίνει έγκλημα. Μόνο σάπια καθεστώτα τόσο απροκάλυπτα κλέβουν πενόμενους πολίτες. Δημοκρατία κλεφτών σε βάρος των πολλών δεν είναι πράγματι Δημοκρατία. Είναι Διαφθορείο.