Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 14 Νοεμβρίου 2015

Φωτογραφία από Γιάννη Αντωνόπουλο: «Διαδηλώνουμε εναντίον μας!«

Πλημμύρα εικόνων, συνειρμών, μεταφορών και παρομοιώσεων συνωθούνται στον νού. Κυριαρχεί η σουρρεαλιστική εικόνα ενός φιδιού, ιοβόλου, που, μοιραίως, μετά από αδιάκοπα, οργισμένα, σπασμωδικά, δαγκώματα στον αέρα γύρισε τώρα και δαγκώνει τον εαυτό του. Άλλη εικόνα είναι εκείνη της Λερναίας Ύδρας – πολύ ισχυρή παρομοίωσις της αριστεράς – διαχρονικώς. Αλλά η εξέλιξις του μύθου είναι επικίνδυνη και δηλητηριώδης. Όπως η μεταφορά των άθλων του Ηρακλέους στα πολιτικά προβλήματα.

Ασφαλέστερη είναι η εικόνα της ηγουμένης σειράς της πορείας των λαφαζανιστών, καθώς βαδίζουν στοιχισμένοι “αγκαζέ”. Χαμογελαστοί και αυτάρεσκοι μετά την τελευταία τους επιτυχία στις εκλογές. Μεταξύ των σχολίων που προκάλεσε η εικόνα τους στο facebook με εντυπωσίασε ένα, που έλεγε : «Φαντασθείτε πόσο καλύτερα θα ήμασταν χωρίς αυτούς!». Με λίγες λέξεις βρήκε την ουσία! (Δυστυχώς δεν το ξαναβρίσκω για να αναφέρω τον οξυδερκή που το ανήρτησε).

Φαντασθείτε λοιπόν ότι θέλετε να κάνετε ένα τραπέζι. Να καλέσετε δηλαδή μία παρέα για ένα δείπνο σπίτι σας. Φέρετε λοιπόν σο μυαλό σας την εικόνα της κυβερνήσεως, της κοινοβουλευτικής ομάδος, ή οποιουδήποτε οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ. Και διαλέξετε ποιους θα θέλατε να καλέσετε. Καταλαβαίνετε αμέσως γιατί δεν μπορώ να αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα. Είναι ολοφάνερο ότι η όψις τους, η εικόνα τους, στοιχειοθετεί επαρκώς αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση. Που τους βρήκαν; Δεν τους βρήκαν. Βρήκαν αλλήλους.

Είναι φανερό ότι κατά την συγκρότησή του σε κόμμα, το ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τις πόρτες του διάπλατα. Είσοδος ελεύθερη. Όπως είναι φυσικό μάζεψε όλα τα αζήτητα. Ο αριθμός ήταν απαραίτητος. Η ποιότητα θα περιόριζε τον αριθμό. Έφθασαν τον πάτο του βαρελιού και εκεί υπήρχαν τα «τοξικά», κατά τον προσφυή χαρακτηρισμό του κ. Πανούση. Τα τοξικά, που ως «βαρίδια» – στον ίδιο χαρακτηρισμό – περιεφέροντο στο ίζημα του πάτου.

Εκεί καλυμμένες στην λάσπη σέρνονται οι συνιστώσες. Η αναγνώριση και ο διαχωρισμός τους είναι πρόβλημα. Έχουν όμως κοινά χαρακτηριστικά. Δεν έχουν καμμία πρόθεση να δούν την πραγματικότητα, όπως είναι στο φώς, έξω από το βαρέλι. Ανάμεσα στις συνιστώσες είναι οι απολύτως καταστροφικές. Είναι εκείνες που μισούν τον κόσμο – σαν προβολή του εαυτού τους και θέλουν να τον εξαφανίσουν. Ασυνειδήτως έλκονται στα εκρηκτικά. Εκεί βρίσκονται οι δολοφόνοι που θέλουν να εκτονωθούν με την «ένοπλη πάλη».

Σε ηπιότερη μορφή γυρίζουν αυτοί που ο κόσμος σχεδόν ανέχεται. Είναι οι «ιδεολόγοι» κομμουνιστές. Σε μικρές παρέες – «γκρουπούσκουλα» – δεν συμφωνούν στην πραγματικότητα σε τίποτε, εκτός από το ότι δεν τους αρέσει ο κόσμος και θέλουν να τον αλλάξουν. Εδώ, είναι ίσως ο χώρος να σημειωθεί η μαγεία που εξάσκησε στους πρώτους κομμουνιστές στην Ρωσσία ο Παβλώφ. Στην θεωρία του για τα conditional reflexes (Nobel) είδαν την δυνατότητα της γενετικής τροποποίησης και προγραμματισμού της συμπεριφοράς του ανθρώπου (παράλληλα με τις ευγονικές θεωρίες των Ναζί) και του παρείχαν απεριόριστη υποστήριξη. Η ιδέα ήταν η αλλαγή του ανθρώπου. Μία ιδέα που παραμένει ισχυρότατη στην διανόηση της αριστεράς μαζί με τον, εξ ίσου παρωχημένο, «βολονταρισμό». (Στο τέλος τα δύστυχα πειραματόζωα – σκύλοι, του Παβλώφ κατήντησαν νευρικά ερείπια).

Στην πραγματικότητα αντί για την πολυέξοδη, αμφίβολη και αργή διαδικασία της μεταλλαγής του ανθρώπου, συνήθως ακολουθείται η αποτελεσματικότερη και ταχύτερη μέθοδος της δολοφονίας των «αντιδραστικών». Οι υπόλοιποι τρομοκρατημένοι θα κλειστούν στο καβούκι τους. Η μέθοδος αυτή ακολουθείται πάντοτε, και σήμερα. Κάπου κάπου διαβάζουμε και από έναν «μυστηριώδη» θάνατο. Κάποτε όχι και τόσο μυστηριώδη. Η ηθική και επαγγελματική εξόντωσις, με τον νόμο, παραμένει πάντοτε δημοφιλής, μέχρι σήμερα και στην χώρα μας.

Εκεί λοιπόν στον πάτο, που είχαμε μείνει, συναντήθηκε και συνομιλεί, με την παρανοϊκή τρομοκρατία, πάντοτε, ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι εύκολο, να χαρακτηρίσει κανείς ένα σύνολο – που δεν είναι καν σύνολο – ούτε ομοιογενές. Υπάρχει όμως συνάφεια και σύμπτωσις απόψεων όσον αφορά στην κοινή έλξη και την επιδίωξη της εξουσίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εκτός από την συνάφεια υπάρχει -μετά την αφαίρεση των «λεπτομερειών» – και συμπάθεια. Επί τέλους, δολοφόνοι και μη, είναι, γενικώς «αριστεροί». Έχουν κάποια, νεφελώδη, αλλά παρεμφερή, παρόμοια άποψη για την «δικαιοσύνη» και την κοινωνία. «Εμπρός της γής οι αδικημένοι…»

Από κοντά και όσοι πιστεύουν ότι βρήκαν το όχημα να κατακτήσουν το κράτος, και να το απολαύσουν σε όλες του τις παραλλαγές. Από τους διορισμούς όλων των συγγενών και φίλων, μέχρι τις μικρές και τις μεγάλες εργολαβίες, όπου είναι τα χοντρά λεφτά. Εκεί ευρίσκεται η μεγάλη μάζα, το πλήθος που μερικοί ονομάζουν «βαθύ ΠΑΣΟΚ», ή «πασοκαρία», η λεγεώνα που σιτίζεται με την εμβληματική αστακομακαρονάδα και «πρώτο τραπέζι πίστα».

Τους βλέπει κανείς αμέσως στα βουλευτικά και υπουργικά έδρανα από τον ενθουσιασμό που χειροκροτούν τις μεγαλοστομίες του κ. Τσίπρα. Το πιο ενοχλητικό όμως για τους υπολοίπους, είναι ο τρόπος που προσβάλουν την νοημοσύνη μας δικαιολογώντας την απόλυτη ανηθικότητα της συμβιώσεως με κακούργους ως «ευρυχωρία».

*Πλοίαρχος Ε.Ν., Συγγραφέας