Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 28 Νοεμβρίου 2015

Bella, horrida bella, έβλεπε η Σίβυλλα (Αινειάδα VI, 86) και ποταμούς να ξεχειλίζουν με αφρισμένο αίμα. Οι ευνοούμενοι ποιητές του Αυγούστου συκοφαντούσαν την Κλεοπάτρα με φόβο. Η Κλεοπάτρα ήταν – εξ αίματος – εκατό τοις εκατό Ελληνίδα, αλλά στους “τρόπους”, την εμφάνιση, την επίδειξη χλιδής, είχε επηρεασθεί από την Ανατολή. Πολύ απείχε από την στωική λιτότητα που τόσο εθαύμαζαν πολλοί Ρωμαίοι. Οι Ρωμαίοι αυτοί, όπως και ο Αύγουστος, είχαν (ή έδειχναν) μεγάλη απέχθεια – και φόβο – για την επίδραση της Ανατολής στα ήθη, στα (εξιδανικευμένα) Ελληνικά ήθη που εθαύμαζαν και εμιμούντο.

Σε αυτό το πνεύμα, μετά σχεδόν δύο χιλιετίες, ο Καθηγητής κλασσικής φιλολογίας και Βουλευτής των Συντηρητικών της Αγγλίας, Enoch Powell εκφώνησε ένα λόγο σε συνέδριο του κόμματός του, όπου προειδοποιούσε ότι η Μ. Βρεταννία δεν θα μπορούσε να αντέξει την είσοδο …50.000 μεταναστών. Σε αυτόν τον λόγο προέβλεπε – Σιβυλλικά – «ποταμούς αίματος». Ο λόγος αυτός (“Rivers of Blood”) έμεινε στην ιστορία και του εκόστισε την έδρα του από τον Έντουαρντ Χήθ.

Στην παιδική, ακόμη, ηλικία μου, διασκέδαζα τους μεγάλους με διάφορες θεωρίες και παραδοξολογίες και το απολάμβανα ιδιαιτέρως. Ίσως ακόμη. Μία θεωρία είναι ότι η Ανατολή εκπροσωπεί, ή συμβολίζει, την δολιότητα, ατιμία, απάτη, βρώμα, και ότι απεχθέστερο έχει ο χαρακτήρας του ανθρώπου. (Η παρούσα πολιτική της Τουρκίας το επιβεβαιώνει.) Συγχρόνως, κοιτάζοντας την Ιστορία, με απλουστευτική αφέλεια, βλέπουμε ότι μεγάλες μεταναστεύσεις πληθυσμών γίνονται από την Ανατολή προς Δυσμάς. Ταυτοχρόνως, οι πόλεμοι προς Ανατολάς αποτυγχάνουν, ενώ προς Δυσμάς το αντίθετο. (Κατά πόσον η περιστροφή της γής επηρεάζει τις κινήσεις των εμβίων, όπως τα μετέωρα, έχει ενδιαφέρον ως ερώτημα.)

Η εκστρατεία του Ναπολέοντος (ανατολικά) προς την Ρωσσία ήταν καταστροφική, όπως και του Χίτλερ. Η επέλασις όμως διαφόρων βαρβάρων τον μεσαίωνα (δυτικά) επιτυχής. Η προσπάθεια των Ρωμαίων να υποτάξουν την Γερμανία (ανατολικά) απέτυχε. Οι έποικοι της Αμερικής την κατέκτησαν κινούμενοι δυτικά, όπως και προσφάτως στον πόλεμο του Ειρηνικού εναντίον της Ιαπωνίας.

Απομένει να δούμε τι έγινε στην «καθ’ ημάς Ανατολή». Κάποτε, την δεκαετία του ΄70, ή αρχές του ’80, έτυχε να βρίσκομαι στην Αμερική. Γινόταν τότε μία μεγάλη έκθεσις με θέμα τον Μέγα Αλέξανδρο με εντυπωσιακή επιτυχία. Είχαν πάει ο Ανδρόνικος και η Μελίνα, θυμάμαι.

Στο κλασσικό Μεγάλο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης «Πλάζα», η ελίτ της Ελληνοαμερικανικής κοινωνίας έδωσε ένα μεγάλο χορό. Το «Χορό των Χρυσανθέμων». Όλοι οι κύριοι με άψογα βραδινά σμόκιν (εκεί tuxedo, αγγλιστί dinner jacket, ή black tie.) Οι κυρίες με μακριές βραδινές τουαλέττες και κοσμήματα. Εκάθησα σε ένα τραπέζι και άρχισα να γράφω το χρονογράφημά μου, χειρόγραφο τότε, στο επιστολόχαρτο του ξενοδοχείου που ζήτησα από ένα γκαρσόνι. Τίτλος: «Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ».

Αντιγράφω: «Μετά το κρασί η σαμπάνια και μετά την σαμπάνια το κέφι, φεύ! Το (τουρκικό) κέιφ. Μοιραία, αδυσώπητα, αναπόφευκτα αρχίζει το τουμπελέκι και – σε πείσμα όλων των κολλεγίων – οι τουαλέττες του Galanos αν όχι του Ύβ Σαίν Λωράν του ιδίου, αρχίζουν να λικνίζονται στο τσιφτετέλι. Αλέξανδρε. Έχασες Αλέξανδρε. Η Ασία έχει πάρει την εκδίκησή της.»

(Εννοούσα η Ανατολή.) Ο Μέγας Αλέξανδρος θριάμβευσε ως ο μεγαλύτερος στρατηλάτης της ιστορίας. Ωστόσο, όπως και άλλοι μετά από αυτόν έχασε, γιατί, με το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ότι η Ανατολή δεν αλλάζει εύκολα. Αντιθέτως αλλάζει τους κατακτητές της. Όπως συνέβη σε έναν βαθμό με τον ίδιον προς το τέλος της σύντομης ζωής του. Θριάμβευσε όμως στην Ευρώπη, με την επικράτηση του Ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού. Όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τον θαύμαζαν και τον εμιμούντο στο ντύσιμο και την πανοπλία. Πολλοί προσκύνησαν τον τάφο του.

Η Ανατολή δεν ξεχνάει. Από την αρχή του 7ου αιώνα, χίλια χρόνια μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, το «φίδι» ξύπνησε, άλλαξε πουκάμισο, και προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, αρχίζοντας από την Ευρώπη. Έφτασε τα Πυρηναία και την Βιέννη. Στην σημερινή έκδοση αυτής της βαρβαρότητος ο – εκπεφρασμένος – σκοπός είναι η βιολογική εξαφάνιση, ο αποκεφαλισμός, η δολοφονία όλων των «απίστων». Είναι άσκοπο να προσπαθήσει κανείς να τους εξηγήσει αυτόν τον παραλογισμό. Δεν θα ακούσει τίποτ’ άλλο από την απόλυτη πίστη τους στην κατοχή της απόλυτης αλήθειας, την αποκάλυψη και την κραυγή θριάμβου για όλες τις χρήσεις. «Αλλάχου Άκμπαρ!» συνοδευομένη, κατά προτίμηση με ποταμούς αίματος.

Καθ΄ όσον μας αφορά, η σημαία μας φιγουράρει ανάμεσα στις πρώτες προς «εκκαθάριση», σύμφωνα με το τελευταίο διαφημιστικό της ΙSIS.

Στο δικό μας στρατόπεδο, όπου τοποθετούμεθα, ακουσίως – απλώς και μόνο από την εχθρότητα των άλλων – ο παραλογισμός παρουσιάζεται με την μορφή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Θεωρούν την Τουρκία κάτι άλλο από αυτό που είναι, ή θέλει να είναι. Το Χαλιφάτο. Και το εξοπλίζουν, όπως και όποιον άλλον ζητήσει τα «μετριοπαθή» αυτά όπλα.

Ιδού το Χαλιφάτο, μέλος του ΝΑΤΟ. Ο Enoch Powell είχε δίκιο.

*Πλοίαρχος Ε.Ν., Συγγραφέας