Γράφει ο Κώστας Χριστίδης*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 22 Ιανουαρίου 2016

Τα ίδια πριν από είκοσι επτά χρόνια

Διαβάστε το παρακάτω κείμενο:

«Η αποτυχία του σταθεροποιητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ ήταν μαθηματικώς προδιαγεγραμμένη γιατί, εκτός από μία λεκτική αναγνώριση περί μειώσεως του δημοσίου ελλείμματος ως ποσοστού επί του ΑΕΠ κατά τέσσερεις μονάδες, το πρόγραμμα άφηνε εντελώς ανεξέλεγκτο τον παμφάγο δημόσιο τομέα, τον βασικό δηλαδή ένοχο της οικονομικής μας δυσπραγίας […].

Στον δημόσιο βίο, μεγαλύτερη σημασία από την επιλογή των προσώπων έχει η διαμόρφωση θεσμών και διαδικασιών τέτοιων που να περιορίζουν κατά το δυνατόν την δημιουργία ανεξέλεγκτων ηγετών ή οργάνων και να μειώνουν τις ευκαιρίες για την πραγματοποίηση μεγάλων οικονομικών ωφελημάτων.

Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως έχει υποδείξει η Σχολή της Δημόσιας Επιλογής του Πανεπιστημίου της Virginia, οι πολιτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές αναπτύσσουν δραστηριότητα που αποσκοπεί, σε τελευταία ανάλυση, στην μεγιστοποίηση των ατομικών τους συμφερόντων (οικονομικών ή άλλων), όπως άλλωστε πράττει κάθε άτομο, είτε αυτό δραστηριοποιείται στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα.

Πρακτικώς, τα ανωτέρω επιβάλλουν την ανάγκη διαμόρφωσης ενός θεσμικού πλαισίου με αμοιβαίους ελέγχους και εξισορροπήσεις, την διασπορά πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και την αποφυγή εισόδου του κράτους σε πλήθος δραστηριοτήτων που μπορούν από την φύση τους να επιτελεσθούν από τον ιδιωτικό τομέα […].

Ασφαλώς η συναίνεση, το ήπιο κλίμα, η σύμπτωση απόψεων από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό κομμάτων και ατόμων σε κρίσιμα θέματα, όπως: οι βασικές εθνικές μας επιλογές, η αποκομματικοποίηση της παιδείας και της δημόσιας διοίκησης, η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, είναι κάτι το πολύ θετικό και επιθυμητό.

Σε περίπτωση όμως που δεν επιτυγχάνεται συναίνεση στα θέματα αυτά είναι απείρως προτιμότερο οι υπέρμαχοι της φιλελευθεροποίησης και του μικρότερου κράτους να συνεχίσουν τον αγώνα μόνοι τους και να μην θυσιάσουν τις απόψεις τους στον βωμό οποιασδήποτε συναίνεσης […].

Εάν θέλουμε να ανορθώσουμε την οικονομία μας, πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για την δυνατότητα ενίσχυσης των ασθενέστερων μελών της κοινωνίας μας, πρέπει να παύσουμε να εφαρμόζουμε την “ανάδελφο” οικονομική πολιτική που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια και να διδαχθούμε από το παράδειγμα και τις εμπειρίες χωρών του Δυτικού, του Ανατολικού και του Τρίτου Κόσμου. Παντού όπου υπάρχει οικονομική πρόσοδος, υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις, μείωση κρατικού παρεμβατισμού, περισσότερη εμπιστοσύνη στο άτομο και στις δημιουργικές ικανότητες και πρωτοβουλίες του».

Τα παραπάνω είναι τμήματα άρθρου μου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» τον Μάρτιο 1989 με τίτλο «Γιατί η πολιτική λιτότητας δεν είναι φιλελεύθερη πολιτική».

Ισχύουν στο ακέραιο και σήμερα. (Στο ίδιο τεύχος είχε δημοσιευθεί το Β’ μέρος μελέτης του νεότατου τότε Κυριάκου Μητσοτάκη με τίτλο: «Ντυρκχάιμ και Φρόυντ: Πάνω στη σημασία της συλλογικότητας».)

kchristidis@hotmail.com

*Νομικός-Οικονομολόγος