Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 12 Μαρτίου 2016

Αισθάνομαι πραγματικά προσβεβλημένος κάθε φορά που βλέπω την εκπροσώπηση της Ελλάδος στις Ευρωπαϊκές συναντήσεις, όπως την έχουν καταντήσει. Την εκπροσώπηση εννοώ. Ιδίως όταν αναλογίζομαι την σημασία της λέξεως «εκπροσώπηση». Δηλαδή, όλη η Ευρώπη, όταν βλέπει τις ειδήσεις, από αυτού του είδους τις συνάξεις, κοιτάζει μερικές δεκάδες σοβαρούς κυρίους, καλοντυμένους, που γνωρίζουν, προφανώς, πώς να φέρονται και πώς να ομιλούν σε ανάλογες περιστάσεις και…ανάμεσά τους –σαν την μύγα μες΄ το γάλα ξεχωρίζει η «εκπροσώπησή» μου. Ένα ανθρωπάκι, χωρίς γραβάτα, που χασκογελάει, μονίμως, όταν δεν είναι τίποτε για γέλια, εκτός από την εμφάνισή του.

Ακόμη πιο προσβλητική είναι η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να μιλήσει αγγλικά, άθλια αγγλικά, που ακόμη και θυρωρός ξενοδοχείου ξέρει καλύτερα. Γνωρίζω βεβαίως ότι όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί και τα έχουμε ξαναπεί, ωστόσο υπάρχει κάτι που αξίζει τον κόπο να εξετασθεί να αναλυθεί. Επί τέλους, αυτή η συμπεριφορά έχει απτά και αισθητά αποτελέσματα για όλους μας. Σε μερικές περιπτώσεις μακροχρόνια για την τύχη της χώρας. Η εμφάνιση και συμπεριφορά των εκπροσώπων μας επηρεάζει καθοριστικά την εντύπωση και τον χαρακτηρισμό της χώρας μας και έχει ως εκ τούτου, ως αποτέλεσμα, την κατάταξη μας μεταξύ των υποανάπτυκτων χωρών του περιθωρίου του πολιτισμένου κόσμου. Και την είσπραξη από την Ελλάδα της ανάλογης περιφρονητικής συμπεριφοράς.

Εφ όσον κανείς δεν κατηγορεί τον κ.Τσίπρα για βλακεία, συμπεραίνουμε ότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η – συμβολική – άρνησή του να φορέσει γραββάτα, ενοχλεί και προσβάλλει τους συνομιλητές του. Άρα το γνωρίζει, και όχι μόνον το γνωρίζει αλλά το απολαμβάνει κι’ όλας! Η απόλαυσις αυτή δεν είναι ωρίμου ενήλικος. Είναι συμπεριφορά άτακτου μαθητού ή και εφήβου – σε ακραίες περιπτώσεις – όταν ο «επαναστατημένος» νεαρός προκαλεί και απολαμβάνει την προσοχή που έχει προκαλέσει. Θυμηθείτε το «κάτσε καλά Γεράσιμε!» με τους αλήτες-μαθητές να κάθονται σε πολυθρόνες στην μέση του δρόμου, σε οργασμό δημοσιότητος.

Μήπως σας θυμίζει αυτό, κάπως, το : “Go back madam Merkel!” (που ανάθεμά με αν ήξερε και ο ίδιος τι θέλει να πει. ) Κοινός τόπος –και χιλιοειπωμένο- ότι μόνο αυτό ξέρει και μόνο αυτό έχει κάνει ως καρριέρα, αλλά , υποθέτει κανείς, ότι κάποτε η ευθύνη σοβαρεύει τον άνθρωπο. Φαίνεται όμως ότι η πρόκληση της κοινωνίας με την «καζούρα» των σοβαρών είναι ατελείωτη. Και στα καλά καθούμενα, εκεί που κάπως είχαμε σοβαρευθεί με τους μετανάστες της κυρίας Τασίας, μας προέκυψε η πρόσληψις του καφετζή ως …Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού. Εν πλήρη γνώσει της ενοχλήσεως του κόσμου. Η μήπως ειδικώς γι΄ αυτήν; Ωραία, και ο Καλιγούλας είχε διορίσει το άλογο του (Incitatus) Συγκλητικό, αλλά υπάρχουν όρια. Είναι βέβαιον ότι ο Incitatus θα ήξερε περισσότερα λατινικά από τους περί ων ο λόγος.

Και καλά αυτοί διασκεδάζουν προσβάλλοντας τον κόσμο, και κοροϊδεύοντας με τερατώδη ψέματα, και ανακολουθίες. Το σύνολο όμως του πληθυσμού «διασκεδάζει» – με πικρό χαμόγελο όμως- με σατιρικές εκπομπές . Εκπομπές που δεν χρειάζονται τίποτε περισσότερο από αυτούσιες –και απολύτως αναλοίωτες- μαγνητοσκοπημένες ή μαγνητοφωνημένες εξαγγελίες του πρωθυπουργού και «κορυφαίων» συριζέων που αργότερα λένε τα τελείως αντίθετα, χωρίς να κοκκινίζουν. (Όπως συνεχάρη ο πρόεδρος του «Ποταμιού» τον Τσίπρα στην ολομέλεια της Βουλής, χωρίς να πάρει απάντηση.)

Υπερβολικό πράγματι ότι «το σύνολο του πληθυσμού» διασκεδάζει με τις μεγαλοστομίες που αποδεικνύονται φούσκες σε λίγο χρόνο. Υπερβολικό, γιατί γνωρίζω ανθρώπους – όχι πολλούς, είναι η αλήθεια – και βλέπω στην τηλεόραση η σε άλλα μέσα, άλλους οι οποίοι είναι πρόθυμοι να δεχθούν ότι και να τους σερβίρει η μηχανή προπαγάνδας του «Μαξίμου» – όσο χοντροκομμένο και να είναι. Δεν είναι δυνατόν να μην βλέπουν την «Βενεζουέλα» που φαίνεται στον ορίζοντα ως «όραμα» και προορισμός του δύσμοιρου πλοίου της χώρας, όπου όλοι επιβαίνουμε. Φτώχεια, πείνα αλλά και καταπίεση από τον στυγνό μηχανισμό του καθεστώτος που απεργάζονται, χωρίς ανάπαυλα, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Υπάρχει πάντα μια «δικαιολογία». Εκείνο που δικαιολογεί την φασιστική λογοκρισία (που έρχεται) είναι η …φοροδιαφυγή, η ανισότητα που πρέπει να ισοπεδωθεί (όχι διά της αυξήσεως του επιπέδου των φτωχών αλλά δια της κατασχέσεως του πλούτου των «εχόντων»). Η τιμωρία της επιτυχίας κρύβει τον φθόνο και έχει πάντοτε αντίκρισμα σε εκείνους που δεν φταίνε ποτέ αλλά είναι θύματα της «κακούργας κοινωνίας» των ασμάτων του Καζαντζίδη.

Αυτοί είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι η συνεχής και αδιάκοπη πορεία προς τον όλεθρο είναι για το καλό τους. Είναι οι ίδιοι που πίστευαν ότι δεν έχουν τίποτε πλέον να χάσουν – μια που ήδη έχουμε πιάσει πάτο, και «χειρότερα δεν γίνεται». Και γιατί να μην δοκιμάσουμε «και αυτό το παλικάρι». Πίστευαν ότι είναι στην έσχατη ένδεια όταν τα εισοδήματά τους ήταν τριπλάσια και τετραπλάσια από τώρα. Και πάει λέγοντας, ενώ οι υπεύθυνοι καμαρώνουν χασκογελώντας χωρίς ντροπή.

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας