Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 9 Απριλίου 2016

Πήγα, προ ημερών, σε διάλεξη του φίλου καθηγητού Δημήτρη Δημητράκου, – και του υιού του – περί τα οικονομικά. Οι ομιληταί εγνώριζαν προφανώς τόσο πού περισσότερα από εμένα ώστε μου ήταν αδύνατο να γεφυρώσω το μεταξύ μας χάσμα. Μοιραίως διολίσθησα στον κόσμο των ονείρων όπως συχνά μου συμβαίνει σε συναυλίες και διαλέξεις. Στον τοίχο υπήρχε προβεβλημένη διαφάνεια με αρχαίο γνωμικό. Η πρώτη λέξις ήταν «δόκος». Αυτό μου είχε κολλήσει στο μυαλό την ώρα που σοφός ομιλητής εξηγούσε τι είναι το “bit-coin”. Κατάλαβα ότι το bit-coin είναι ένα είδος κέρματος χωρίς φυσική υπόσταση αλλά με ηλεκτρονική έκφραση. Είναι ένα είδος ορυκτού που βρίσκεται σε τεράστια «ορυχεία» που αποτελούνται από συστοιχίες υπολογιστών (μας έδειξαν διαφάνειες με πλήθος υπολογιστών που θύμιζαν έργα επιστημονικής φαντασίας ή χώρο εργαζομένων σε χρηματιστική εταιρεία.) Εάν καλώς κατάλαβα για να εξορύξει κανείς το bit-coin πρέπει να λύσει κάποιο πολύπλοκο μαθηματικό πρόβλημα σαν γρίφο. Το bit-coin διαιρείται σε άπειρα δεκαδικά σαν τους αριθμούς του Fibonacci, ας πούμε πιο απλά.

Ταξιδεύοντας ανεξέλεγκτα θυμήθηκα ότι πάντοτε διασκέδαζα με αυτό που έγραφαν τα χαρτονομίσματα : «Χίλιαι δραχμαί – πληρωτέαι άμα τη εμφανίσει». Δηλαδή – έλεγα- τι θα γίνει αν πάω στην Τράπεζα της Ελλάδος με ένα χιλιάρικο και ζητήσω να μου πληρώσουν χίλιες δραχμές; Θα με στείλουν στο Δρομοκαΐτειο μάλλον. Εν τούτοις… Η λύσις, ως συνήθως, υπήρχε πάντοτε στις λέξεις. Η πρώτη λέξις του γνωμικού στον τοίχο τα έλεγε όλα: «Δόκος» , από το «δοκεί μι», «δόξα κ.ο.κ., το νόμισμα. Το Νόμισμα.

Από όλες τις γλώσσες του κόσμου – από όσο μπορώ να γνωρίζω – μόνο στα ελληνικά υπάρχει η μόνη λέξις όπου σημαίνει ακριβώς και πολύ περιεκτικά, τι είναι και τι αξία έχει αυτό που κρατούμε στα χέρια μας. Είναι ότι είναι κοινά παραδεκτό – συμβατικό μάλλον – ότι έχει όση αξία νομίζουμε ότι έχει. Στα ελληνικά συνδέεται με τον Νόμο. Στα λατινικά μετακόμισε ως nummus, εξ ού και τα παράγωγα, αλλά η διασύνδεσις με τον «Νόμο» (ως κωδικοποίηση κοινής γνώμης) διεκόπη, γιατί οι Ρωμαίοι προτιμούσαν το δεσμευτικό Lex, εκ του Lego (δένω).

Η ονειροπόλησις του επηρμένου Βαρουφάκη για την κυκλοφορία «παραλλήλου» νομίσματος με «χαρτάκια» I.O.U., δηλαδή «I owe you». «Σου οφείλω», πιθανόν να ήταν παλαβή και αρμόζουσα σε πρωτοετείς αλλά είχε στέρεες ιστορικές βάσεις. Όλη η οικονομική ανάπτυξις της Δύσεως οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τραπεζική δραστηριότητα των Ιταλικών μεγάλων «οίκων» τον Μεσαίωνα, και την κυκλοφορία συναλλαγματικών και άλλων πιστωτικών εγγράφων. (Πίστις=credit). Όπου με βάση καταθέσεών του στην Φλωρεντία, έμπορος εισέπραττε ρέγγες στο Άμστερνταμ ή και χωρίς καταθέσεις ακόμη, εάν ο τραπεζίτης τον εμπιστεύονταν, είχε δηλαδή credit.

H ηλιθιότης στην οποία βυθίζει η ημιμάθεια, η γενική αγραμματοσύνη και κουτοπονηρία των προσβεβλημένων από την αριστερά «ιδεολογία», εμφανίζεται θριαμβευτικά σε όλη την διαδικασία και λογοδιάρροια του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την δαιμονοποίηση του χρέους. Εκείνοι που μας εδάνεισαν – μας έδωσαν δηλαδή τα χρήματά τους – το έκαναν με κακό σκοπό. Για να μας εξουθενώσουν να μας ισοπεδώσουν και έτσι να μας κατακτήσουν. Όχι μόνον αυτό, αλλά επί πλέον, μας έδωσαν τόσα πολλά ώστε δεν είναι δυνατόν να τα πληρώσουμε ποτέ και έτσι το χρέος γίνεται επαχθές. Βαρύ και δυσβάστακτο. Επιτροπές ολόκληρες συνήρχοντο επί ώρες – πάντοτε ομοφωνούντες και υπερβάλλοντες αλλήλους για το σατανικό και κακόβουλο των δανειστών, αλλά ποτέ για το επιπόλαιο των δανεισθέντων. Επιτόκια υποπολλαπλάσια της αγοράς χαρακτηρίστηκαν ως τοκογλυφικά. Όλοι – με σημαιοφόρο τον πρωθυπουργό, παραστάτη την Ζωή και συνοδοιπόρους τον Λαφαζάνη και άλλους, αγόρευαν για την διαγραφή του επονείδιστου χρέους, ή έστω γενναίο «κούρεμα» ή τέλος σε «αναδιάρθρωση». Εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.

Που βρισκόμαστε; Η υποψία ότι απεργάζονται σταλινικής μορφής Λαϊκή Δημοκρατία στυλ Εμβέρ Χότζα, Τσάβες, ή χειρότερα, έχει σημειωθεί σε πολλές στήλες γνώμης, και από την παρούσα, από πέρυσι. Η υποψία αυτή όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνεται. Αφού εισπράξουν ότι είναι δυνατόν να εισπράξουν θα αποποιηθούν το χρέος και τα «μνημόνια». Αποτέλεσμα θα είναι η χρεοκοπία η οποία ουδόλως θα τους στενοχωρήσει. Η αποπομπή από το Ευρώ και την Ευρώπη – τόσο το καλύτερο. Ακόμη πιο φθονεροί και κακόβουλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι εχθροί μας.

Μια ματιά στο Υπουργικό Συμβούλιο – ότι καλύτερο έχει αυτό το συνονθύλευμα – θα σας δείξει τι μας περιμένει. Η εξαθλίωση. Χωρίς ΔΝΤ – που βλέπουμε σαν κάτι μεταξύ ρετσινιάς και χολέρας – και χωρίς Ευρώ, θα «μπουκάρουμε» στο νομισματοκοπείο και με τον νόμο. Θα τυπώσουμε την δραχμούλα μας – απεριόριστα. Μόνο πρόβλημα αυτό που είδαμε στον τοίχο της διαλέξεως που αναφέραμε στην αρχή: Ο «Δόκος». Το νόμισμα. Η δραχμούλα μας θα έχει τόση αξία όση νομίζει ο κόσμος γενικώς. Δηλαδή την αξία του χαρτιού όπου τυπώθηκε. Αλλά τότε δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε ούτε αυτό το χαρτί. Διότι δεν θα μας πιστεύει πιά κανείς. Δεν θα έχουμε πίστωση.

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας