Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 20 Αυγούστου 2016

Προ είκοσι ετών, περίπου, είχα συχνές φιλικές συνομιλίες με διακεκριμένο χριστιανό θεολόγο/ φιλόσοφο. Οι διάλογοί μας παρέμειναν άγονοι, μολονότι ο τρόπος του ήταν μονίμως φιλικός και καλοδιάθετος, καθώς προσπαθούσε, υπομονετικά, να μου δείξει τον σωστό δρόμο. Τελικώς έχασα την υπομονή μου, πιθανώς και αυτός την δική του, μπροστά στο αγεφύρωτο χάσμα που μας χωρίζει. Ο λόγος που το γράφω σήμερα είναι ότι (τότε) προσπαθούσα να του δείξω τον μεγάλο κίνδυνο του επιθετικού Ισλάμ και – μεταξύ άλλων – του είχα αναφέρει ότι στο Σουδάν φανατικοί Μουσουλμάνοι σταυρώνουν χριστιανούς – ακριβώς όπως περιγράφεται η σταύρωσις του Ιησού στα Ευαγγέλια. Μάλιστα τους χλευάζουν, καθώς υποφέρουν, λέγοντας ότι «πρέπει να είναι πολύ ευτυχείς που έχουν το ίδιο τέλος με τον Κύριο που πιστεύουν».

Εντύπωση μου έκανε τότε – και κάνει ακόμη – η απροθυμία του να αναγνωρίσει τον κίνδυνο των χριστιανών – σε όλη την γή – από το μαχητικό Ισλάμ. Δεν εγνώριζε αυτό που του έλεγα, μολονότι πολύγλωσσος και ενημερωμένος από τον διεθνή Τύπο, γιατί, κυρίως, δεν ήθελε να το ξέρει. Αυτό δεν είναι περίεργο, αν λάβει κανείς υπ΄ όψη την εκτεταμένη αρθρογραφία ορθοδόξων (ή νέο-ορθοδόξων) χριστιανών που βρίσκουν μεγαλύτερη συγγένεια της ορθοδοξίας με το Ισλάμ αντί με την Δύση (με τις διάφορες παραλλαγές καθολικών/ διαμαρτυρομένων κτλ.). Καθιερωμένη πλέον η καταδίκη της Δ.΄ Σταυροφορίας ως πλέον καταστροφικής της Αλώσεως του 1453, η οποία παρουσιάζεται ως σχεδόν ευεργετική, και «θέλημα θεού» κατά τον αξέχαστο θρήνο. (Εντύπωση μου προκάλεσε επίσης η άποψη του Στήβεν Ράνσιμαν –που μου είχε πει – ότι ο «Γεννάδιος έσωσε τον Ελληνισμό!») «Κάλλιον ειδέναι τη πόλη Σαρίκιον Τούρκων παρά καλύπτραν των Λατίνων» (Κατά Λουκά Νοταρά.) Το είδανε τελικώς το σαρίκιον και ησυχάσανε που διέφυγαν τον κίνδυνον των Λατίνων! Όπως επίσης γλίτωσαν από την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και την εξέλιξη του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος.

Επίσης, εντύπωση μου προκαλεί η γενική άγνοια των αιτίων που προηγήθηκαν της Δ.΄ Σταυροφορίας, αρχής γενομένης από την υπαναχώρηση του Αλέξιου Α.’ να συνδράμει τους Σταυροφόρους (της Α΄) εναντίον του Σαλαντίν, κάτι που έχει μείνει στην δυτική αφήγηση ως “pefidia greca”, και την μετέπειτα τύφλωση του (Βενετού πρέσβυ, τότε,) Ντάντολο – που έμελλε να ηγηθεί της Δ.΄ Σταυροφορίας σε ηλικία 90 ετών.

Η ιστορία είναι βεβαίως παλαιά. Έχει τις ρίζες της στην διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στις μέρες μας το φαινόμενο παρατηρήθηκε από τον Σάμουελ Χάντιγκτον στην «Σύγκρουση των Πολιτισμών» – που δεν άρεσε και πολύ εδώ, ενώ σημαντική ήταν η παράλειψη του Χριστιανισμού από τις ρίζες της Ευρώπης σε νεώτερη ιστοριογραφία. Σπουδαιότερη ήταν η καθιέρωση από τους αριστερόστροφους διανοούμενους της αναφοράς στον πολιτισμό στον πληθυντικό αριθμό. (Δηλαδή «οι πολιτισμοί» – άρα ισότιμοι).

Σήμερα, από την ελληνική σκοπιά, συμβαίνουν μερικά «σημαδιακά». Μετά την ουσιαστική (de facto) μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί, ήρθε η απαγόρευση της λειτουργίας στην Παναγία του Σουμελά – στον Πόντο, την ώρα που το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφιζε με –ακατανόητη – πλειοψηφία την ανέγερση Τζαμιού στον Βοτανικό.

Αυτά όταν είναι πασίγνωστο και τεκμηριωμένο ότι τα Τζαμιά είναι φυτώρια τρομοκρατών και βομβιστών αυτοκτονίας. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το Charlie, το Bataclan, την Νίκαια τον αποκεφαλισμό ιερέως την ώρα λειτουργία στην Rouen… δεν φτάνει ολόκληρη η εφημερίδα για την απαρίθμηση των αποτρόπαιων φρικαλέων πράξεων σε όλο τον κόσμο –όλων με την ίδια ιαχή “Allahu akbar!”. Τα ίδια όταν αποκεφαλίζουν αθώους, όταν ποδοπατούν πτώματα «απίστων» στο έδαφος. Από την Νιγηρία μέχρι τις Φιλιππίνες ο ίδιος οργασμός στην θέα διαμελισμένων πτωμάτων… “Allahu akbar!”

Από την 31/10/2010 όταν ο Πατήρ Thaer Abdal δολοφονήθηκε στην Αγία Τράπεζα της εκκλησίας του, στην Συρία, μαζί με 57 αθώους στο εκκλησίασμα, η «εκκαθάρισις» των χριστιανών σε όλη την Μέση Ανατολή, συντελείται συστηματικά με μεγάλη επιτυχία. Μετά την εγκαθίδρυση του «Καλιφάτου» – και ιδίως μετά τις ήττες τους στην μάχη, έχουν αρχίσει να σφάζουν οπουδήποτε, με όλα τα μέσα, ακόμη και μαχαίρια. Είναι πολύ επικίνδυνο πλέον να είναι κανείς χριστιανός όπου υπάρχουν κοινότητες μουσουλμάνων.

Εδώ υπάρχει η εντύπωσις ότι ο αντι-αμερικανισμός μαζί με τον αντι-σημιτισμό και την γενική εχθρότητα προς την Δύση/Ευρώπη και ότι αυτές οι έννοιες συμβολίζουν, μας κατατάσσει κάπως εις το μουσουλμανικό στρατόπεδο, άρα απολαμβάνουμε κάποιου είδους ασυλία. Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο. Αναξιόπιστοι σύμμαχοι της Δύσεως = ακατανόητοι ηλίθιοι για τους μουσουλμάνους. Θυμούνται –όσοι θέλουν- ότι ακριβώς την εποχή των σιχαμένων φιλημάτων με τον Αραφάτ είχαμε την επίθεση στο «τράνζιτ» του αεροδρομίου στο «Ελληνικό» και στο «Σίτυ οφ Πόρος».

Ο Donald Trump δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής – εκτός εάν αναλογισθεί κανείς την άλλη επιλογή. Αλλά παρά ταύτα έχει πεί ορισμένα λόγια που άγγιξαν την καρδιά και τους φόβους ενός λαού που δεν ξεχνάει εύκολα τι έκραζαν οι μεθυσμένοι από μίσος εκείνη την 11η Σεπτεμβρίου : «Allahu akbar!» Θα χτυπήσει κάποτε το ξυπνητήρι;

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας