Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 22 Οκτωβρίου 2016

Καθώς το φαινόμενο «Τσίπρας» βαίνει ραγδαίως προς την δύση του, πιστεύω ότι είναι καιρός να προβούμε σε μία ανασκόπηση. πριν εξαφανισθεί τελείως στις περιθωριακές ταβέρνες των Εξαρχείων (ή «εξαχρείων» όπως έχει γραφτεί). Παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο από καιρό ως αξιοπερίεργο και ανεξήγητο – έως ότου ανεκάλυψα την λέξη «αυθυποβολή» στο τελευταίο βιβλίο της λογίας ιστορικού Αθηνάς Κακούρη. Και είχα την απάντηση.

Ως μικρή εισήγηση, είναι απαραίτητο να δηλώσω ότι μεταξύ του δυϊσμού του Καρτέσιου και της ενότητος σώματος και ψυχής του Σπινόζα, προτιμώ το δεύτερο και (για να μην σας χάσω εδώ) σπεύδω να πώ ότι η διαμόρφωσις και εξέλιξις του πνεύματος ενός ανθρώπου αντανακλάται και φαίνεται εις το σώμα. Αυτό είναι απαραίτητο να το θέσω ως εξήγηση του «φαινομένου» Τσίπρα. Φαινομένου, με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως –δηλαδή ότι ο Τσίπρας είναι ότι φαίνεται.–Όπως και άλλα φαινόμενα του ετερόκλητου «τσούρμου» που θα ήσαν αξιοθαύμαστα σε αντίσκηνα περιοδεύοντος τσίρκου. «Περάστε κύριοι! Δεν είναι βόας δεν είναι κροταλίας!!!…ο υπουργός αερόστατο!» κ.ο.κ.

Παρατηρώ ότι όσο πέφτει τόσο επιταχύνει τις κινήσεις του. Φέρνει στον νού την εικόνα ποντικού που έχει φάει ποντικοφάρμακο και, ενώ απορεί με το τι του συμβαίνει, καταλαμβάνεται από ακατάσχετη μανία μετακινήσεως. από τόπου εις τόπον, και ακόρεστη δίψα. Εις το βήμα δεν μπορεί να σταματήσει ακίνητος για δύο δευτερόλεπτα (!) με τα πόδια πλησίον τού ενός προς το άλλο, (αδυνατεί να σταθεί «προσοχή» τον Άγνωστο Στρατιώτη) ενώ ταλαντεύεται ως εκκρεμές, αεικίνητο. Χειρονομεί με τον αυθορμητισμό μαριονέτας που κινείται με σπάγκο – τα χεράκια δεξιά, τα χεράκια αριστερά, μπροστά τα χεράκια – με διακοπή για να προλάβει την αφυδάτωση με διαδοχικά ποτήρια νερό όταν οι κάμεραμεν διακριτικά αποστρέφουν το βλέμμα. Ενώ η φωνή κατεβαίνει μερικές οκτάβες για να προσδώσει το «βάρος» ενηλίκου.

Όσο περνάει ο καιρός – με μία επιτάχυνση – τόσο η διατροφή αυξανόμενη για τις ανάγκες του άγχους, το νερό, και πιθανά «συμπληρώματα», συσσωρεύουν λίπος το οποίον – ελλείψει ύψους – κάθεται, όπου βρεί. από τις παρειές στον λαιμό, στην πλάτη, κοιλιά, και κυρίως από τα οπίσθια και κάτω, ώστε είναι πλέον αδύνατον να καθίσει αξιοπρεπώς.

Σταθερό μοτίβο των ομιλιών του η συμβουλή προς όλους – από την αντιπολίτευση μέχρι τους ηγέτες του κόσμου – «Go back Madame Merkel! – με ακαταλαβίστικα αγγλικούλια – και ανυπομονησία διοτι δεν καταλαβαίνουν (αλλά «πρέπει να καταλάβουν, επί τέλους!) Να καταλάβει το Eurogroup, το ΔΝΤ, η Ευρώπη, η Αμερική ο Κόσμος, ότι έχει έλθει ο Τσίπρας και πρέπει να το κατανοήσουν, επιτέλους.. .Εδώ φτάσαμε εις το πιο χαρακτηριστικό σημείο.

Για σκεφτείτε για μια στιγμή έναν ανεπάγγελτο νέο, ουσιαστικώς αμόρφωτο, χωρίς γνώση του κόσμου, που δεν έχει επισκεφθεί ποτέ, να βρεθεί συνομιλητής και ομοτράπεζος των ηγετών και να διατηρεί την άνετη συμπεριφορά του σαν να είχε μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον! Η πρώτη αντίδρασις είναι : «τι θράσος!» «Τι αναίδεια!» Ωστόσο δεν πρόκειται ούτε για αναίδεια ούτε για θράσος. Ο αυθάδης και θρασύς μαθητής που αντιμιλάει στον δάσκαλο, απολαμβάνει την στιγμή της αγενείας και απρέπειάς του ακριβώς γιατί έχει συνείδηση και συναίσθηση της διαφοράς «τάξεως» που τους χωρίζει. Αλλιώς τι γούστο έχει να «βγάζει γλώσσα» σε έναν της παρέας; Ο Τσίπρας όμως πράγματι πιστεύει ότι, στα αλήθεια, είναι κάτι ίδιο, και παρόμοιο, ακόμη ίσο με – φερ ειπείν – τον Πούτιν όταν τον υποδέχεται στο «Μαξίμου» απλώνοντας το χέρι – προστατευτικά σχεδόν – στην πλάτη του.

Πόθεν αυτή η αυτοπεποίθησις; Είναι φανερό αυτό που – παρατήρησε ένας ευφυής πολιτικός κάποτε – ότι δεν του έδωσε κανείς, στην εφηβεία του, δύο χαστούκια να συνέλθει. Μετά δεν τον υποχρέωσαν οι γονείς του να εργαστεί και να βγάλει το ψωμί του, να μην είναι παράσιτο, βάρος της γής. Απέκτησε έτσι – την κλασσική και πάνδημη – αναπηρία των αριστερών, μαζί με άλλες – την άρνηση και άγνοια της πραγματικότητος. Ο ίδιος – με το περιορισμένο λεξιλόγιο που διαθέτει – είχε ονομάσει την πλάνη του: «Αυταπάτη». Δεν αρκεί όμως η πλάνη για να πιστέψει κανείς ότι ο κόσμος «πρέπει επιτέλους» να καταλάβει την σοφία και την γνώση, που έχει αυτός ο ωραίος και χαρισματικός νέος. Δεν είναι αυταπάτη, είναι αυθυποβολή. Αντιστάσεως μη ούσης έπεισε τον εαυτό του ότι πράγματι είναι όλα αυτά που παριστάνει. Και ευφυολόγος ακόμη και χαχανίζει άνευ λόγου, μόνος.

Ο πανδαμάτωρ όμως δεν ονομάστηκε έτσι κατά τύχην. Το τσουλούφι παραδίδεται σιγά-σιγά στο μέτωπο που προχωράει προς την κορυφή. Τα μάγουλα πλησιάζουν τα προγούλια… Το ύψος – φεύ! – δεν αυξάνει και η δημιουργική ραπτική στα κοστούμια έχει τα όριά της, όπως και οι προσεκτικές γωνίες λήψεως που δεν μπορούν πάντοτε να αποφύγουν κύρτωση και περιφέρεια. Θα τελειώσουν και τα πλάνα αρχείου, και θα εμφανισθεί ένα παχουλό και ασήμαντο ανθρωπάκι. Ποζάροντας με νάζι…

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας