Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 7 Ιανουαρίου 2017

Και όμως υπάρχει κοινός τόπος μεταξύ των ειδήσεων που κυριαρχούν στα «Μέσα» αυτές τις ημέρες, όσο και αν – εκ πρώτης όψεως – φαίνονται άσχετες. Συνταρακτική η περιγραφή της αδιακρίτου μαζικής δολοφονίας στο κατάμεστο κέντρο διασκεδάσεως «Ρέΐνα» στην Πόλη – αφήνει μία πικρή γεύση. Ιδίως επειδή έγινε σε μέρες που θα έπρεπε να είναι γιορτινές και ιδίως επειδή ο εορτασμός – ακριβώς αυτό! – φαίνεται να είναι η κυρίαρχος αιτία που προκάλεσε το αποτρόπαιο έγκλημα. (Παρεμπιπτόντως θέλω να σημειώσω την απέχθεια που προκαλεί – τουλάχιστον σε εμένα- η επικράτηση του όρου «μακελλάρης», που είναι κακή και χυδαία λέξη γιατί – μεταξύ άλλων – παραπέμπει σε σφαγή ζώων, και εκχυδαΐζεται περαιτέρω από την «απλοποίηση» της νέας «ανορθογραφίας» που την γράφει με ένα λάμδα. Οι σφαγές των λέξεων είναι εξ ίσου τρομακτικές για εκείνους που ασχολούνται. Και μονιμότερες).

Μετά το έγκλημα στην Κωνσταντινούπολη, άλλο ένα κατά σειράν, μας προέκυψε: Είναι ο θόρυβος γύρω από τον πακτωλό των κεφαλαίων που υπόσχεται ο Αρτέμης Σώρρας, τον οποίον χιλιάδες ανθρώπων πιστεύουν, με πάθος. Ακολουθεί η σύλληψις της Πόλας Ρούπα. Σύλληψις η οποία έχει και αυτή το στοιχείο του απίστευτου αν σκεφθεί κανείς ότι είχε, και αυτή, αφεθεί ελεύθερη με «περιοριστικούς» όρους το 2011. Όχι και τόσο περιοριστικούς όμως ώστε να έχει – συγγνώμην – φέρεται να έχει – συμμετάσχει σε ένοπλες ληστείες και να έχει ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Τελικά φαίνεται πως – ιδίως μετά την βελτίωση των νόμων Παρασκευόπουλου – οι φυλακές θα ήταν χρήσιμο να εφοδιασθούν με περιστρεφόμενες πόρτες, όπως έχουν μεγάλα ξενοδοχεία.

Ποιος είναι λοιπόν ο «κοινός τόπος» μεταξύ της μαζικής δολοφονίας στην Κωνσταντινούπολη – αλλά και των άλλων συναφών (Bataclan, Charlie Hebdo, Νίκαια, Βερολίνο κλπ.) του Αρτέμη Σώρρα και της Πόλας Ρούπα; Είναι προφανώς η κυριαρχία και κατάκτησις τόσων και τόσων εγκεφάλων από την Πίστη σε μία ονειρώδη Ουτοπία. Η κατανίκησις της κρίσεως από την βούληση, του συναισθήματος που αρνείται να αντιμετωπίσει τον κόσμο όπως είναι και έχει φτάσει να πιστεύει – με διαφόρου εντάσεως πεποίθηση – ότι ο κόσμος είναι όπως θέλουν να είναι, ή όπως θα ήθελαν να είναι, ή όπως πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι, ή, ακόμη, το πλησιέστερο, όπως μετά βεβαιότητος, νομοτελειακά, θα γίνει. Κάποτε.

Ο κοινός τόπος συνήθως απαιτεί μία διαστρέβλωση της πραγματικότητος έτσι ώστε να βεβαιωθούν ότι: ναι μεν δεν έχει έλθει ο «καιρός» αλλά υπάρχουν οι συνθήκες που έχουν θέσει τα θεμέλια, ενώ επί πλέον, ήδη, υπάρχουν τα «σημεία» τα οποία τον προαναγγέλλουν μετά βεβαιότητος. Αυτά είναι ορατά σε όσους έχουν φωτισθεί και τα βλέπουν.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, συμπτωματικώς, άκουσα σε ραδιοφωνικό σταθμό αρκετής ακροαματικότητος, εκπομπή ομολογημένης κομμουνιστικής προπαγάνδας, που παρουσιάζεται ως σατιρική, να αποφαίνεται, με μεγάλη σοβαρότητα, ότι «σκοπός του διεθνούς κεφαλαίου, είναι να γίνονται οι φτωχοί όλο και πλέον φτωχότεροι μέχρις εξαθλιώσεως, ούτως ώστε…κτλ». Και ναι μεν είναι γνωστό ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι –αν και δεν έχουν πλησιάσει τα δισεκατομμύρια του Σώρρου – αλλά και η πιο επιπόλαια ανάγνωση των στοιχείων, διεθνώς, δείχνει ότι οι φτωχοί του κόσμου καλυτερεύουν την θέση τους, συνεχώς, κάποτε αλματωδώς, από κάθε άποψη και ιδίως από το προσδόκιμο της ζωής τους. Ποιο παράδειγμα όμως έχει στο μυαλό του ο ιδεοληπτικός προπαγανδιστής; Δεν έχει απομείνει παρά η Βόρειος Κορέα και η Βενεζουέλα. Αυτά όμως είναι εις τον πραγματικό κόσμο, σήμερα, άρα απορρίπτονται.

Η τρικυμία που είχε στον εγκέφαλο ο δολοφόνος του Ρώσσου πρέσβη στην Άγκυρα ήταν εμφανής στο Βίντεο που είδαμε –ξανά και ξανά. Έτσι διερωτάται κανείς τι ακριβώς ενόμιζε ότι κατόρθωσε με τον φόνο του άτυχου αυτού ανθρώπου. Θα άλλαζε η εξωτερική πολιτική της Ρωσσίας; Θα είχε το οπλισμένο χέρι του μεγαλύτερη ισχύ από τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ή τα εκατοντάδες ρωσσικά βομβαρδιστικά που υπερίπτανται στην περιοχή; Τι ακριβώς φαντάζεται η Πόλα Ρούπα και έχει θυσιάσει κάθε πιθανότητα φυσιολογικής ζωής του παιδιού της- ακόμη και αν δεν σκέπτεται την δική της; Τι σκέπτονται οι «επαναστατημένοι» των Εξαρχείων και τι νομίζουν ότι κατορθώνουν καίγοντας τρόλλεϋ;

Δεν σκέπτονται. Ελπίζουν και φαντάζονται. Ακριβώς σαν εκείνους που πιστεύουν στο «Ελντοράντο» στα αμύθητα δισεκατομμύρια του Σώρρα. Όλα αυτά υπάρχουν. Υπάρχουν στον τόπο των παραμυθιών που λένε στα παιδάκια για να τα αποκοιμίσουν και, τα καημένα, ζητάνε να τα ακούσουν ξανά και ξανά. Είναι εκεί όπου «ο καθένας έχει ότι χρειάζεται και προσφέρει ότι μπορεί». Είναι ο ίδιος τόπος όπου οι πιστοί ξαπλώνουν σε λόφους από πιλάφια με μέλι και αγκαλιάζουν αναρίθμητες παρθένες.

Είναι ο τόπος που μεγάλωσε ο Τσίπρας, ο τόπος των ονείρων, όπου ποτέ κανείς δεν γερνάει – ούτε καν μεγαλώνει. Η αιώνια νεότητα όπου δεν υπάρχουν δύσκολοι ανηφορικοί δρόμοι. Δεν σκέπτονται ότι όπου δεν υπάρχουν ανηφόρες υπάρχουν μόνο κατηφόρες…

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας