Είναι πλέον πάρα πολλοί εκείνοι που παρακολουθούν τις εξελίξεις στο κοινωνικοοικονομικό τους περιβάλλον με παγερή αδιαφορία και απόλυτη απάθεια. Σαν να μην τους αφορούν. Σαν να μην επηρεάζουν την δική τους ζωή εδώ και τώρα. Αλλά κάποιων άλλων… Μακριά και ύστερα. Σαν όλα τα δυσάρεστα που συνέβησαν, συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν είναι άσχετα με την δική τους δράση και συμπεριφορά. Με τις δικές τους επιλογές. Είναι όμως έτσι ;

Μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι καθώς επιταχύνεται δραστικά η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας λόγω της κρατικής φοροληστείας o Σύριζα σχεδιάζει 200.000 διορισμούς με οκτάμηνες συμβάσεις. Το κόστος του βολέματος των προθύμων – το δίχως άλλο – ψηφοφόρων του Σύριζα ανέρχεται περίπου στα 3 δισ. ευρώ (!)

Ή ότι δόθηκε κρατική χορηγία ύψους 130.000 ευρώ στην Ρηνιώ Δραγασάκη, κόρη του Γιάννη Δραγασάκη, Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης για την σκηνοθεσία ταινίας της. Με τους φόρους του έλληνα φορολογουμένου φυσικά. Κοινώς Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει…

Αναμφίβολα τα εισοδήματα μας χρηματοδοτούν την κρατική σπατάλη και ασυδοσία. Δια της βίας του κράτους αποσπώνται τεράστια χρηματικά ποσά από την παραγωγική οικονομία για να ευδοκιμούν ομάδες ανθρώπων που προσφέρουν υπηρεσίες που δεν ζητά κανείς.

Παράλληλα οι εραστές του κρατισμού προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχει μια οριζόντια διαχωριστική γραμμή που διαχωρίζει τις εισοδηματικές τάξεις. Ότι υπάρχει ένα φράγμα. Ένα ψηλός και αδιαπέραστος φράκτης που εμποδίζει τον φτωχό από το να αυξήσει τα εισοδήματα του και να γίνει κι αυτός πλούσιος. Ενώ το μόνο φράγμα, το μόνο εμπόδιο που πραγματικά υπάρχει είναι το ίδιο το κράτος!

Ας μην κάνουμε λάθος! Υπάρχει πράγματι μία διαχωριστική γραμμή που είναι κάθετη και διακρίνει δύο ομάδες. Τους δημιουργικούς από τους ευνοούμενους του παρασιτικού συστήματος. Το κράτος διαχρονικά και αδιάλειπτα προστατεύει και ενισχύει εις βάρος των δημιουργικών με ρουσφέτια και χαριστικές ρυθμίσεις την κάθε λογής συντεχνία, τον κάθε λογής κρατικοδίαιτο απατεώνα που προσφέρει για αντάλλαγμά την ψήφο και γενικά την πολιτική του στήριξη σε κρατιστές πολιτικούς.

Αλλά το σε ποια από τις δύο αυτές ομάδες ανήκει κάποιος ή ποιον πολιτικό θα ψηφίσει στις εκλογές είναι ξεκάθαρα δική του απόφαση.

Αν νιώθετε λοιπόν ότι δεν σας αρέσει αυτό το καθεστώς του ασύδοτου κρατισμού και της ευνοιοκρατίας είναι (και) δική σας επιλογή να το αλλάξετε!

Ας κάνουμε την αλλαγή που επιζητούμε “ιδιοκτησία” μας. Ας την διεκδικήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις και σε όλα τα επίπεδα. Ας διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας όχι μόνο στην εργασία και την δημιουργία αλλά και στο να απολαμβάνουμε τους καρπούς της εργασίας και της δημιουργικότητας μας ελεύθερα και απαλλαγμένοι από τα εμπόδια και τα δεσμά του δυναστικού κράτους.