Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία

Αυτονόητο, θα έλεγε κανείς και πλεονασμός ίσως. Και όμως όχι. Δεν φαίνεται να είναι ο κανών, το κριτήριο των πολιτικών απόψεων πολλών, πάρα πολλών ανθρώπων όταν τοποθετούνται απέναντι στα προβλήματα που παρουσιάζει η επικαιρότητα.

Είδα, προ ημερών, μία – πολιτική γελοιογραφία – σε καθημερινή εφημερίδα η οποία με ενόχλησε και ως πατριώτη με πόνεσε.

Το σκίτσο παρίστανε δύο αμερικανικούς πυραύλους (προφανώς καθ’ οδόν προς την Συρία) που συζητούσαν και ο ένας μοιρολογούσε την δυστυχία του να εξαρτάται από ένα «κουμπί» στα χέρια ενός ηλιθίου. Προφανώς ο «ηλίθιος» του σχολίου ήταν ο Τράμπ. Το σκίτσο ενεκρίθη από την διεύθυνση της εφημερίδος. Έγραψα προηγουμένως ότι «με πόνεσε» και ο λόγος είναι ότι – πέραν της αυτοϊκανοποιήσεως δεν μπορώ να κατανοήσω πως εννοούν οι εμπνευσταί αυτής της ευφυΐας ότι ο χαρακτηρισμός του Προέδρου της Αμερικής ως «ηλιθίου» συμβάλλει, σήμερα, στην γεωπολιτική μας θέση, ή έστω a contrario, δεν την βλάπτει. (Δεδομένης μάλιστα της ιδιοσυγκρασίας του Τράμπ.) Διότι συμβαίνει η εν λόγω εφημερίς να είναι συντηρητική, κεντροδεξιά ή τουλάχιστον «μη αριστερή». (Αν και επιτυχώς διαβρωμένη από πλήθος κομμουνιστών «εμφυτευμένων», όπως γνωρίζω προσωπικώς και εις βάρος μου.)

Η αυτόματη, και σχεδόν αντανακλαστική, αντίδρασις σε ότι κάνει ο Τράμπ (κυρίως στην εμφάνισή του) δεν είναι προνόμιο της αριστεράς – αν και αυτή είναι η σημαιοφόρος. Αναζητούν – ανά την υφήλιο – υπολείμματα του χρεοκοπημένου κομμουνισμού για να τα συμπαθήσουν και να υποστηρίξουν, αποδίδοντας την φτώχεια και δυστυχία των λιμοκτονούντων λαών τους σε – ποιόν άλλον – την Αμερική και τον ιμπεριαλιστικό, νεοφιλελεύθερο, καπιταλισμό (διαλέγετε και παίρνετε). Προ ημερών διανοούμενος αριστερός μου έλεγε ότι εύρισκε τον δικτάτορα της Β. Κορέας «συμπαθητικούλη»! Όπως, φαντάζομαι θα βρίσκει και τα σφαιρικά λιπώματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Και ναι μεν η αντίδρασις προς τον Τράμπ από την αριστερά να είναι κατανοητή. Εκεί όμως που δοκιμάζει την ικανότητα εξηγήσεως είναι στην λυσσώδη, και επίμονη, πολεμική της αμερικανικής ελίτ που συμπαρασύρει και την πάντοτε μιμητική «προοδευτική» ελίτ της Δύσεως, γενικώς. Το σύνολο (σχεδόν) των ΜΜΕ απορεί πως είναι δυνατόν να μην έχει παραιτηθεί (ή εκδιωχθεί) από τον «Λευκό Οίκο» χωρίς να σκέπτονται (οι δημοκράτες!) σε ποιο βαθμό αυτή η σκέψη προσβάλλει το 40% των συμπολιτών τους, ποσοστό που συνεχίζει να τον υποστηρίζει.

Ενώ αυτά συμβαίνουν, με μεγάλη ικανοποίηση παρατηρώ την επέκταση της παρουσίας της Αμερικής στο Αιγαίο και την Μεσόγειο και συγκεκριμένως στην Αλεξανδρούπολη, την Λάρισσα και βεβαίως την Σούδα και άλλα μέρη. Και ενώ η ηγεσία της ελεεινής μορφής παρέας που «ηγείται» της χώρας δεν παύει να τονίζει ότι τα σύνορά μας είναι τα «σύνορα της Ευρώπης» – Ευρώπης που δεν έχει παύσει να ελεεινολογεί και υβρίζει- δεν φαίνεται να φαίνονται εις τον ορίζοντα τα ευρωπαϊκά αεροπλανοφόρα που θα αντιπαρατεθούν στα Τουρκικά εάν συμβεί η απευκταία σύρραξις.

Δεν είναι κάποιου είδους φανατικός φιλο-αμερικανισμός που οδηγεί τις σκέψεις μου. Απλούστατα είναι η συνειδητοποίησις ότι χάρις στην Αμερική η ελευθερία της Ευρώπης σώθηκε δύο φορές στον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, και η Ελλάδα μετά. Εάν υποθέσουμε ότι για κάποιο λόγο αφαιρεθεί η Αμερική – και τα συμφέροντά της – από την σκακιέρα, αν παύσει η στήριξις του Ισραήλ και εγκαταλειφθεί αυτή η μικρή χώρα στις ορέξεις του Ισλάμ. Τότε η Ελλάδα δεν θα αργήσει να ακολουθήσει. Κύπρος, Θράκη, Νησιά…

Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω – και ελπίζω – στην συμπαράσταση της Αμερικής. Όχι γιατί είναι η άριστη, ή αψεγάδιαστη, ούτε γιατί είναι η καλύτερη. Απλούστατα γιατί είναι η μόνη. Και πιστεύω ότι η αντιπαράθεσις προς την Αμερική και ιδίως ο χλευασμός του – εκλεγμένου – προέδρου της, είναι μία πολυτέλεια την οποία δεν έχουμε υπό τις περιστάσεις και στην παρούσα κατάσταση μας. Εάν πρώτη, και κυρίαρχη, αρχή και γνώμων στην τοποθέτησή μας είναι το συμφέρον της Πατρίδος.

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας