Γράφει ο Στέλιος Σταυρίδης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 28 Μαΐου 2011

Πρόσφατα, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, 28 ετών με πτυχίο στα οικονομικά και μεταπτυχιακό σε διοίκηση ανθρωπίνου δυναμικού, ρωτούσε την ομήγυρη: «Ο καθαρός μισθός μου είναι 1.100 € το μήνα, ζω με τους γονείς μου, που μου καλύπτουν τα βασικά έξοδα και δεν «βγαίνω». Πόσο θα διαρκέσει αυτή η κρίση ; Πως θα ανεβάσω το μισθό μου ; Πως και πότε θα μπορέσω να κάνω οικογένεια ; Ήδη αυξάνουν τον Φ.Π.Α. στα τρόφιμα, βάζουν φόρο στο φυσικό αέριο που μόλις βάλαμε στο σπίτι, μειώνουν το αφορολόγητο και αυξάνουν την φορολογία. Τα κύματα των φοροεπιδρομών έρχονται το ένα πίσω από το άλλο, με αυξανόμενη ένταση και ύψος. Για fast track ακούμε, αλλά επενδύσεις δεν βλέπουμε. Εν τω μεταξύ οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη και η ανεργία καλπάζει».

Ένας συνομιλητής της, με πολύ θυμό, της απάντησε : «Λιάνα, πάρ’το απόφαση. Όσο οι συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα και τα κλειστά επαγγέλματα απολαμβάνουν προκλητικά προνόμια, τόσο εσύ δεν θα έχεις στον ήλιο μοίρα. Όσο η κυβέρνηση δεν τολμά να μειώσει τις δαπάνες ενός γιγαντιαίου, σπάταλου και αδηφάγου κράτους, φοβούμενη μην στεναχωρήσει τα καλοθρεμμένα «σπλάχνα» της, τόσο και θα τσακίζει εσένα και εκατοντάδες χιλιάδες νέους. Επομένως, μην απέχεις, μην αδιαφορείς. Ύψωσε τη φωνή σου με ευπρέπεια, διατύπωσε τη γνώμη σου, επηρέασε τους γύρω σου να αντιδράσουν.

Διότι όσο εμείς δεν αντιδρούμε, θα μας απειλούν και θα μας εκβιάζουν οι σκανδαλωδώς ευνοημένοι. Και ξέρεις πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί: Συνδικαλιστές και συντεχνίες, που συνεχίζουν να απολαμβάνουν απίστευτα προνόμια και ασυλία στην εργασία και ταυτόχρονα συμβάλλουν καταλυτικά στην άνευ προηγουμένου κατασπατάληση και λεηλασία του δημοσίου πλούτου. Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, όπως όλα δείχνουν, μην εκπλαγείς αν δεις την Ελλάδα με δραχμούλα, να γίνεται Αλβανία του ‘50, με επι κεφαλής έναν σύγχρονο, εθνικά υπερήφανο Χότζα και τον λαό σε πείνα που γνώρισε μόνο στην Κατοχή».

Φτάσαμε ως εδώ, διότι οι επιτήδειοι μας μάντρωσαν, μας αγελοποίησαν, μας ευνούχησαν, άμβλυναν την κρίση μας και τα αντανακλαστικά μας, έφτιαξαν τους στρατούς τους και επί 30 χρόνια μας παραμύθιαζαν με «τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα» αναρίθμητων δήθεν στρατηγικών επιχειρήσεων. Και τώρα βλέπουμε τους αρχιτέκτονες και πρωτομάστορες της καταστροφής να εμφανίζονται ως επίδοξοι σωτήρες μας. Χωρίς ικανότητες, χωρίς θέληση και κυρίως χωρίς να πιστεύουν σε αυτά που πρέπει να κάνουν. Άλλα λένε την μία μέρα και άλλα την άλλη !

Δείτε και θα διαπιστώσετε ότι περιστοιχιζόμαστε από επιτήδειους και προκλητικά ευνοούμενους, που νέμονται προκλητικότατα την ισχύ τους. Μια ισχύ όμως που τους δίνουμε όλοι εμείς, που αποτελούμε την συντριπτική, αλλά σιωπηλή και απαθή πλειοψηφία. Όσοι, λοιπόν, δεν ανήκουμε στην ιδιότυπη σημερινή πολιτικο-συνδικαλιστική «μπουρζουαζία», είμαστε οι χρήσιμοι βλάκες. Τα βλέπαμε, τα ανεχόμασταν, δεν αντιδρούσαμε, που και που απολαμβάναμε και εμείς κάποια οφέλη, σε βάρος όμως των παιδιών μας, σε βάρος του μέλλοντος όλων μας. Γι’αυτό και ο όρος, όσο και να μας κακοφαίνεται, είναι απόλυτα εύστοχος. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να δικαιώνουμε τον χαρακτηρισμό του «χρήσιμου βλάκα» ή θα βγούμε από το καβούκι μας. Για να ακουστούν υγιείς φωνές. Φωνές που θα δώσουν ελπίδα για το μέλλον. Φωνές που θα πιέσουν τους ανεκδιήγητους σοσιαλκρατιστές να εγκαταλείψουν τη βλακώδη συνταγή της συνεχούς αύξησης των φόρων (που πνίγουν την οικονομία) και να μειώσουν άμεσα και δραστικά τις δαπάνες. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός οφείλεται στην δογματική εμμονή τους σε αδιέξοδα.

Τις δεκαετίες ’50 και ’70, οι Έλληνες δούλεψαν σκληρά, με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, όραμα, μεράκι και πίστη στο μέλλον. Γι’αυτό αύξησαν ραγδαία το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, οικοδόμησαν τη μεταπολεμική Ελλάδα και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις μιας ευρωπαϊκής χώρας. Μετά, ενέσκηψαν ο κομματισμός, η τεμπελιά, η αναξιοκρατία, ο ωχαδελφισμός, η απάτη, ο εμπαιγμός, η σπατάλη και η λεηλασία. Οι ομάδες έγιναν συμμορίες, με τα γνωστά εμβλήματα και σημαίες, κάτω από τις οποίες στρατευθήκαμε σχεδόν όλοι μας. Δανειστήκαμε για να σκορπάμε και να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Συστηματικά ακούγαμε ασύστολα ψέμματα, που μας κρατούσαν σε διαρκή και πολύ βαθειά ύπνωση.

Τώρα, οι ίδιοι θίασοι – με φωτεινές αλλά ελάχιστες εξαιρέσεις – γερασμένοι, ξεπερασμένοι, αρτηριοσκληρωμένοι και τελικά απολύτως εξουδετερωμένοι και ανίκανοι, μας εμπαίζουν. Επιστρατευμένοι να δώσουν λύσεις, στην πραγματικότητα κωλυσιεργούν, προκειμένου να διασωθούν οι ίδιοι. Ισχυρά συμφέροντα και ανίκανοι πολιτικοί βουλιάζουν την Ελλάδα.

Συχνά ακούμε ότι «ο κόσμος θα τους πάρει με τις πέτρες». Έχετε δοκιμάσει να πετάξετε πέτρα, όταν είσαστε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας ; Εδώ που φτάσαμε, μόνο μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων μπορεί να σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία.