Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου, γόνος ιστορικής πολιτικής οικογένειας, θέλησε να κυβερνήσει την Ελλάδα, όπως ο παππούς και ο πατέρας του. Και τα κατάφερε, χρησιμοποιώντας ως όχημα ένα «κόμμα-κίνημα» που ιδρύθηκε από τον πατέρα του και το οποίο από την μεταπολίτευση και μετά άσκησε την εξουσία επί 20 ολόκληρα χρόνια.

Για να επιτύχει τον στόχο αυτόν, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου – έχοντας πίσω του τον ανταγωνισμό του φιλόδοξου και ανυπόμονου για εξουσία κ. Ευάγγελου Βενιζέλου – προσεταιρίσθηκε το πιο καταστροφικό για την χώρα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, αυτό που από το 1981 έως τον Μάρτιο του 2004 είχε πάρει μέρος στην μεγαλύτερη ληστεία δημοσίου και δανειακού χρήματος που θα έχει καταγραφεί ποτέ στην διεθνή οικονομική ιστορία (βλέπε σχετικά εδώ).

Έτσι, το 2009, υπό συνθήκες άκρατου λαϊκισμού και ενώ στον παγκόσμιο χώρο είχε ήδη ξεσπάσει, με ιδιαίτερη οξύτητα, μία πρωτόγνωρη για την παγκόσμια ιστορία χρηματοοικονομική κρίση, αυτή του δυτικού υπερδανεισμού και της άκρατης τραπεζικής μόχλευσης, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, χωρίς ίχνος ευθύνης και πολιτικής σοβαρότητας, ανέτρεπε την αδύναμη και άτολμη κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή χρησιμοποιώντας το γελοίο και επικίνδυνο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».

Ένα σύνθημα πίσω από το οποίο συντάχθηκαν όλες οι δυνάμεις της λεηλασίας, πιστεύοντας ότι ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου είχε στο τσεπάκι του το μαγικό κλειδί που θα άνοιγε την σπηλιά του Αλή Μπαμπά και τους θησαυρούς της στις ορδές της «προόδου» και του άκοπου πλουτισμού.

Ανήρθαν έτσι στην εξουσία δύο αλαζόνες, ανεύθυνοι και καιροσκόποι πολιτικοί, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι, όταν συνειδητοποίησαν ότι η σπηλιά του Αλή Μπαμπά ήταν άδεια, θέλησαν να υπονομεύσουν και μία απροετοίμαστη απέναντι στην κρίση Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, βλέποντας στην πράξη ότι ήταν ξυπόλητοι στ’ αγκάθια και ότι οι γελοίες θεωρίες τους για «περίστροφα στο τραπέζι» και άλλα παρόμοια φαιδρά ήταν καλά μόνον για εγχώρια κατανάλωση, συνέταξαν ένα απίθανο μνημόνιο-συρραφή των επί δεκαετίες υποδείξεων για την οικονομική εξυγίανση της χώρας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), με την υπογραφή του οποίου η χώρα δεχόταν 100 δισεκατομμύρια ευρώ και απέφευγε την άτακτη χρεωκοπία. Παράλληλα, όμως, έμπαινε στην ευρωπαϊκή σκηνή και το ΔΝΤ, γεγονός που ικανοποιούσε τις φιλοδοξίες του τότε γενικού διευθυντή του.

Η εξέλιξη αυτή, από την μία πλευρά έφερνε στο διεθνές προσκήνιο την βαθύτατη οικονομική αδυναμία της ευρωζώνης και, από την άλλη, επέτρεπε σε καιροσκόπους πρώην συμβούλους του κ. Γ. Α. Παπανδρέου να λαϊκίζουν αναίσχυντα, προτείνοντας την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την ως εκ τούτου άτακτη χρεωκοπία της. Με την ρητορική αυτή – την οποία, βέβαια, υιοθέτησε αμέσως και ο απαίδευτος υπερλαϊκιστής επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας – το πάλαι ποτέ περιθωριακό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς αποκτούσε πολιτικά ερείσματα, υποσχόμενο ότι «λεφτά υπάρχουν» όχι μέσω ληστείας, αλλά με την μη πληρωμή των δανεικών. Πάνω στην ίδια ρητορική, όμως, βασίστηκε και η επαίσχυντη τακτική του άλλου άκρου της κοινωνίας μας, αυτού της εθνοκαπηλείας καί του ρατσιστικού μίσους. 

Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου και η ολέθρια πολιτική του τελικώς επέτρεψε να καταγραφεί στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική της διάρθρωση ποιός είναι ποιός.

Από τις εκλογές του 2012, τις πρόσφατες ευρωεκλογές και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις γνωρίζουμε πλέον ότι το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τέσσερεις Έλληνες στους δέκα. Είναι αυτοί οι συμπατριώτες μας οι οποίοι, παρά τα χαράτσια, την πενταετή ύφεση, την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την ανεργία, πιστεύουν στον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας, απορρίπτουν τον λαϊκισμό και τον μηδενισμό που συνεπάγεται και έχουν την δύναμη να δημιουργούν, πέρα από τις άναρθρες κραυγές και την καλπάζουσα ανοησία του όχλου της παρακμής.

apapandropoulos@hotmail.com