Γράφει ο Τηλέμαχο Μαράτος

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 2 Φεβρουαρίου 2013

Σε ένα επεισόδιο της «Ιλιάδος» ο ξανθός Μενέλαος προσεύχεται και παρακαλεί την γαλανομάτα Αθηνά να του δώσει κουράγιο. Εκείνη κολακεύτηκε, που την διάλεξε από όλους τους θεούς, και του έδωσε δύναμη στους ώμους και τα γόνατα και έβαλε στην ψυχή του την ορμητική γενναιότητα (θάρσος – στο πρωτότυπο) της μύγας, που δεν δειλιάζει να επιτεθεί στο δέρμα του ανθρώπου, όσο και αν εκείνος την διώχνει. Η μύγα – κατά τον Όμηρο – είναι αιμοβόρος και το πάθος της για το ανθρώπινο αίμα την κάνει να παραλογίζεται. Πράγματι, αν σκεφθεί κανείς την σύγκριση των μεγεθών, γενναιότης της μύγας είναι ακατανόητη.

Πολλοί άνθρωποι, κατά καιρούς, έχουν σκεφθεί διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης της μύγας. Μεταξύ αυτών επιτυχής φαίνεται ο τρόπος του Προέδρου Ομπάμα, όπως είδαμε στην τηλεόραση. Το μυστικό βρίσκεται στην παρατήρηση ότι η μύγα «απογειώνεται» ακριβώς όπως τα αεροπλάνα, δηλαδή κατ΄ ευθείαν εμπρός. Και μόνον. Οπότε ο τρόπος είναι η επίθεσις κατά μέτωπον. Αλλά δεν είναι του παρόντος.

Ο θαυμασμός προς την μύγα δεν άντεξε την πάροδο του χρόνου. Εκτός από την αλόγιστη περιφρόνηση του κινδύνου, άνθρωποι παρετήρησαν ότι οι διατροφικές συνήθειες της μύγας είναι απεχθείς και σιχαμερές. Η λαϊκή σοφία χαρακτηρίζει την μύγα υποτιμητικά. Εκλαμβάνει το θάρρος ως αυθάδεια, την συμπεριφορά της ως προκλητική αταξία και φαντασίωση. Ίσως, για τις δυνατότητες της που αγνοεί τους περιορισμούς της πραγματικότητος. Με καταπληκτική ευστοχία μια πασίγνωστη παροιμία περιγράφει με μεγάλη οικονομία λέξεων (folies de grandeurs), όταν η συμπεριφορά εκφεύγει των περιορισμών της λογικής. (Η παροιμία, δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί κατά λέξιν. Περιγράφει την απερίσκεπτη συμπεριφορά της μύγας, η οποία όταν αντελήφθη ότι απέκτησε δυνατότητα προσωπικής αποχετεύσεως προχώρησε στην ρύπανση ολόκληρου του κόσμου).

Έντονη είναι η απορία και η έκπληξη κάθε φορά που ακούει κανείς τους προβεβλημένους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ να απαντούν σε συγκεκριμένες και επίμονες ερωτήσεις για το πρόγραμμα τους, εάν τυχόν ανέλθουν στην εξουσία. Μετά από λίγες αοριστίες και γενικολογίες, του είδους «καλύτερα να είναι κανείς νέος, υγιής και πλούσιος, παρά γέρος, άρρωστος και φτωχός», αμέσως έρχεται το κήρυγμα περί σωτηρίας του κόσμου, ένα είδος «ευαγγελισμού». Ο κόσμος (κατ’ αρχήν ο «Νότος», έπειτα η Ευρώπη, και μετά τα υπόλοιπα – Αμερική, Κίνα κ.λ.π.), όλοι κάνουν λάθος, αλλά, ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κατάλληλη νουθεσία, θα τους επαναφέρει στην οδό της Σωτηρίας, ένθα απέδρα πάσα λύπη, οδύνη και στεναγμός (έστω και αν αυτό είναι από αλλού – το νόημα είναι το ίδιο.)

Που ήταν λοιπόν τόσο καιρό αυτοί οι φωστήρες, κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας και δεν τους γνωρίζαμε; Ούτε εμείς, αλλά – σχεδόν – ούτε κανείς άλλος. Σε τι είχαν διακριθεί – όχι μόνον στα Ελληνικά, αλλά παγκοσμίως; Πως δεν είχαμε αντιληφθεί τα συγγράματα τους, τις έδρες Πανεπιστημίων, όπου εδίδαξαν, τις Ακαδημίες τόσων χωρών που τους ανεκήρυξαν επίτιμα μέλη, τις γιγαντιαίες επιχειρήσεις που τους κάλεσαν να συμμετάσχουν στα Διοικητικά τους Συμβούλια; Τι έκαναν τέλος πάντων που να δικαιολογεί την άποψη, όχι, παραπάνω, την πεποίθηση, ότι ο κόσμος θα συμμορφωθεί με τις επαρχιακές απόψεις μετριοτήτων που έχουν επιβιώσει μέσω συντεχνιών συνδικαλιστών; Αμόρφωτοι με διαλεκτική συνοικιακού καφενείου όπου ως «επιχείρημα» προβάλλεται η αδιάκοπη φωνασκία, μέχρις ότου ο αντίπαλος οδηγηθεί στην παράκρουση και εγκαταλείψει;

Αλλά ας υποθέσουμε ότι έχουν συγκροτημένη σκέψη και σκοπό. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσουν ότι ο δρόμος «της Αριστεράς και της Προόδου» είναι η συνταγή επαναλαμβανόμενης αποτυχίας που, κάθε φορά, έχει ως αποτέλεσμα απερίγραπτη δυστυχία, πείνα και εκατομμύρια νεκρούς; Κάθε φορά, με μαθηματική βεβαιότητα, η αριστερή ανατροπή είχε τα ίδια αποτελέσματα. Η Γαλλική έναν αυτοκράτορα, η Ρωσσική έναν αιμοσταγή δικτάτορα, η Κούβα ένα νησί πορνείο, η Β. Κορέα ανθρώπους που τρώνε τα παιδιά τους…

Όλοι αυτοί επί αιώνες απέτυχαν. Αλλά σαν τις μύγες, που αδιαφορούν για την πραγματικότητα, και δεν αποθαρρύνονται, θα επιστρέψουν. Η τελευταία μορφή αυτής της εμμονής είναι ενοχλητική και απεχθής. Στην εγχώρια έκδοση της η φαντασίωση των μεσσιανικών στόχων – αναμορφώσεως του πολιτισμού της υφηλίου – αποδεικνύει την μεγάλη σοφία της εύστοχης λαϊκής παροιμίας.