Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 8 Ιανουαρίου 2011

Τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι αδιαμφισβήτητο :

– Καταφέραμε με λαϊκούς αγώνες, «πάλη» κατά του κεφαλαίου και του υγιώς επιχειρείν, με απεργίες, ομηρίες, πορείες, αποκλεισμούς, οδοφράγματα, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, σημαίες, λάβαρα, καταλήψεις (ακόμα και του Άγνωστου Στρατιώτη ή της Ακρόπολης), φωτιές, τραυματίες και νεκρούς…

– Καταφέραμε, παρά τις  πιθανώς αγαθές προθέσεις ή ειλικρινείς κραυγές αγωνίας κάποιων, να πετύχουμε ένα αποτέλεσμα για το οποίο πρέπει όλοι να ντρεπόμαστε.

– Και το χειρότερο; Καταφέραμε να μην θέλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μην θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να ανατρέψουμε νοσηρά «κεκτημένα». Έτσι, χάνουμε την ευκαιρία να διασωθούμε, έστω και την δωδεκάτη ώρα.

Παρατηρείστε, λοιπόν, προσεκτικά για να διαπιστώσετε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αλληθωρίζοντας αριστερά, συμπεριφερόμενοι «δημοκρατικά», υποκρινόμενοι τους κοινωνικά ευαίσθητους (με μυαλό κοκόρου και DNA μπούφου), φτιάξαμε ένα κράτος ανισοτήτων, κατασπατάλησης δημόσιου πλούτου και συστηματικής και ασύλληπτης λεηλασίας απίστευτων πόρων. Αυτά είναι δυστυχώς τα κεκτημένα της κοινωνίας που φτιάξαμε.

Ήρθε όμως η ώρα να αφυπνιστούμε και να δούμε μόνον μπροστά. Για να αλλάξουμε τα πάντα. Διότι έως και σήμερα, πολλοί είτε ζούσαν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου είτε οι ίδιοι και οι κομματικές τους παρέες, έκλεβαν ασύστολα. Ωστόσο, εδώ που φτάσαμε, τα πράγματα έγιναν απείρως πιο σοβαρά. Διότι σήμερα, οι πρακτικές των ευνοημένων συντεχνιών, κλέβουν ό,τι πιο πολύτιμο μας έχει απομείνει : Τα δικά μας όνειρα και τα όνειρα των νέων μας. Και καμμία κοινωνία δεν έχει καμμία προοπτική, αν δεν μπορεί να ονειρευτεί.

– Πως να ονειρευτούν αυτοί που σήμερα σπουδάζουν ή είναι άνεργοι ή εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους ή βλέπουν την αγορά εργασίας να καταρρέει και μαζί και οι προοπτικές τους για καλύτερες αποδοχές ;

– Πώς να ονειρευτούν όταν βλέπουν αυτές τις απίστευτες ανισότητες, π.χ. τον εργαζόμενο στις αστικές συγκοινωνίες να παίρνει 3.000 €, συν ψεύτικες υπερωρίες και επιδόματα, να μην προσέρχεται πολλές φορές στη δουλειά του, να έχει πολλές επιπλέον ημέρες αδείας, (και να βγάζει και αλλού «μεροκάματο» με αδήλωτη εργασία, όπως π.χ. οδηγός και σε ταξί), και τελικά να έχει και δια βίου εξασφαλισμένη εργασία;

Ας είναι καλά όμως το πολιτικό σύστημα που διαβεβαιώνει ότι κανείς δεν θα απολυθεί. Από τους προνομιούχους εννοείται. Διότι οι άλλοι όλοι ας πεταχτούν στον Καιάδα. Έτσι, για να επιβεβαίωσουμε τις κοινωνικές ανισότητες για τις οποίες κυρίως υπεύθυνοι είναι οι φωστήρες της Αριστεράς. Που γι’αυτούς… ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση ! Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά, οι σκανδαλωδώς ευνοημένοι απεργούν ουσιαστικά κατά των μη προνομιούχων. Για να μας πνίξουν τελικά όλους.

Όταν προσπαθεί κάποιος να αναδείξει τα προβλήματα με στόχο να επιλυθούν, όλοι αρχίζουν υποκριτικά και εξοργιστικά «τροπάρια». Το ένα τροπάριο σε μουσική λα μινόρε, μας βάζει στη λογική του «ποιοι φταίνε και φτάσαμε ως εδώ». Μάχονται με νύχια και με δόντια για να μην αλλάξει τίποτα, μέχρι να γίνουν οι σχετικές διαπιστώσεις, ασκηθούν οι αντίστοιχες διώξεις και επιβληθούν οι προβλεπόμενες ποινές, ώστε να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Για την Ελλάδα και τον τρόπο λειτουργίας της δικαιοσύνης, αυτό σημαίνει 10 – 15 χρόνια. Το αν θα βουλιάξουμε ψάχνοντας τους κλέφτες, δεν απασχολεί κανέναν. Διότι πάντα τους κλέφτες δήθεν ψάχνουμε, αλλά ποτέ δεν θέλουμε να άρουμε τα κακώς κείμενα. Έτσι, τόσα χρόνια ψάχνοντας (τους κλέφτες), περισσότερους κλέφτες δημιουργήσαμε, αφού το «μαγαζί» ήταν ξέφραγο αμπέλι.

Το άλλο τροπάριο, αυτό σε ήχο «αριστερό» πλάγιο, αλλά εκκωφαντικό, ρωτάει : «Τι φταίνε οι εργαζόμενοι;» Ωραία, λοιπόν, αφού δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, ας μην αλλάξει τίποτα ! Ή εναλλακτικά : «Μα τι θέλετε; Να στρέψετε τη μια κοινωνική ομάδα (π.χ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα) κατά της άλλης (δημοσίου τομέα) ;» Το ότι επί 30 χρόνια οι «ιεραπόστολοι» της ηθικής, της ισότητας και του δίκιου του εργάτη, ευνοούσαν προκλητικά και άδικα τους μισούς, το απωσιωπούν προκλητικά. Τόση θρασύτητα, τόση βλακεία, τόση αναλγησία και τόση κουτοπονηριά μαζεμένη δεν μπορεί να βρει κανείς, έστω κι αν συμπυκνώσει συμπεριφορές αιώνων (της Ρωμιοσύνης) σε λίγους μόνο μήνες.

Αν κανείς κατάφερνε να συσπειρώσει νέους, άνεργους, εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και αυτοαπασχολούμενους, όλων των πιθανών ιδεολογιών, θα δημιουργούσε ένα «κίνημα», που θα σάρωνε σε ελάχιστο χρόνο το σημερινό άθλιο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Που θέλει τους κάθε λογής μεγάλους και μικρούς κρατικοδίαιτους να επιβιώνουν «σκοτώνοντας» τις υγιείς δυνάμεις αυτής της κοινωνίας.