Γράφει ο Ιάσων

Δημοσιεύθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2014

 Η διδαχή της Ιστορίας: Πως οι δικτατορίες καταρρέουν.. 

Στις 9 περίπου το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1989 έσκασε μια ειδησεογραφική βόμβα στα τηλέτυπα. Ήταν λίγες λέξεις. «Αρχίζει η κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου». Η κυβέρνηση είχε κανει μια βιαστική δήλωση. Βερολινέζοι απο την ανατολική μεριά συνέρρευσαν στο τείχος. Οι φρουροί δεν μπορούσαν, παρά να τους αφήσουν να περάσουν. Αυτή η είδηση έφερε και άλλα πλήθη, αυτή τη φορά απο την δυτική μεριά. Εκείνη την νύχτα και την επομένη ημέρα εκστατικοί Γερμανοί γκρέμισαν το τείχος που επί 28 χρόνια ορθώνονταν ανάμεσά τους (από τις 13 Αυγούστου 1961).

O Γκορμπατσώφ στις 8 Οκτωβρίου του 1989, με αφορμή τα 40ά γενέθλια της Ανατολικής Γερμανίας, επισκέφθηκε το Ανατολικό Βερολίνο επευφημούμενος από το πλήθος ο Γκορμπατσόφ και προειδοποίησε τον Χόνεκερ ότι η ίδια η ζωή τιμωρεί αυτούς που μενουν πισω. Την επομένη ημέρα 70.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στη Λειψία. Ανατολικογερμανοί απέδρασαν στη Δύση μέσω των ανοικτών αυστρο-ουγγρικών συνόρων. Ο Xόνεκερ παραιτήθηκε. Το κομμουνιστικό καθεστώς εγκατέλειψε την κυβέρνηση, βλέποντας τον κόσμο να πλημμυρίζει τους δρόμους. Ο καγκελάριος Χελμουτ Κόλ τάχθηκε υπέρ της ενοποίησης της Γερμανίας σε μία.

Μια εβδομάδα μετά τη πτώση του τείχους οι δυνάμεις της Τσεχοσλοβακίας διέλυσαν μια διαδήλωση στη Πράγα με πρωτοφανή βαρβαρότητα. Μια επιτροπή πολιτών με αρχηγό τον Βάτσλαβ Χάβελ, επέδωσε μια λίστα με αιτήματα στο κομμουνιστικό καθεστώς. Στις 24 Νοεμβρίου, μια εβδομάδα αργότερα, 200.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Βέντσεσλας. Ομιλητές ήταν ο Χάβελ και ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, ήρωας της Άνοιξης της Πράγας το 1968. Το ίδιο απόγευμα ο αρχηγός του κόμματος Μίλος Γιάκες παραιτήθηκε. Τρεις εβδομάδες μετά ορκίστηκε μη κομμουνιστική κυβέρνηση. (από την εφημερίδα Ναυτεμπορική, της 10/11/2003).

28 χρόνια πριν η ανέγερση..

Η επιχείρηση ανέγερσης του τείχους του αίσχους, («αντιφασιστικό προστατευτικό» τείχος, όπως το αποκαλούσαν οι σοβιετικοί) στα σύνορα μεταξύ των δύο τομέων του Βερολίνου, ξεκίνησε στις 13 Αυγούστου 1961, ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα. Τέσσερις (4) ανατολικογερμανικές μεραρχίες και τρείς (3) σοβιετικές κάλυπταν στρατιωτικά τους 50.000 ανατολικογερμανούς στρατιώτες-ένστολους κτίστες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σ’ ένα μήκος 130 χλμ, υψώθηκε ένα αδιαπέραστο μισητό και φοβητό τείχος από συρματοπλέγματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, ναρκοπέδια, παγιδευμένες τάφρους, τσιμεντένια στηθαία, αιχμαλωτίζοντας εφιαλτικώς, όσους απέρριπταν την κομμουνιστική τυραννία της «αταξικής» εξαθλιωμένης κοινωνίας. Των ψυχιατρείων και των στρατοπέδων εξοντώσεως. Στην διάρκεια της νύχτας 6.000 προβολείς έλουζαν με φως το τείχος, ενώ 2.000 εκπαιδευμένα λυκόσκυλα ενίσχυαν τις νυκτερινές περιπόλους καθιστώντας την φυγή προς την Ελευθερία, θανατηφόρο εμπειρία.

Το τείχος αυτό έμεινε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό, το τείχος του Αίσχους. Για τους κομμουνιστές της Σοβιετίας και των οπαδών τους, «αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος». Το γκρέμισμα του, στις 9 Νοεμβρίου 1989 με την αυτοκατάρρευση του κομμουνισμού ήταν το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση και οι κομμουνιστές συνεργάτες τους στην Ανατολική Γερμανία κράτησαν φυλακισμένους, κυριολεκτικά, για 28 ολόκληρα χρόνια, τους ανατολικογερμανούς στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» της «Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας» με το στανιό (περισσότερα για την ΓΛΔ  στον «φιλαλήθη» ανερυθρίαστο πάντοτε, Ριζοσπάστη)

Ο λόγος αγαπητοί μου αναγνώστες ήταν απλός. Κάθε μήνα, από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο, περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν στη Δύση. Οι σοσιαλιστές του υπαρκτού σοσιαλισμού της χειρότερης δικτατορίας που γνώρισε ο κόσμος, αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους. Χωρίς τον λαό «τους». Ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανέγερση του τείχους τον Αύγουστο του 1961 περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί εγκατέλειψαν τον σοσιαλιστικό παράδεισο της λαϊκής δημοκρατίας της Γερμανίας και δραπέτευσαν στην «ιμπεριαλιστική δύση»

Στα 28 χρόνια της ύπαρξής του τουλάχιστον 86 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο στο τείχος στην προσπάθειά τους να διαφύγουν. Το τελευταίο θανάσιμο συμβάν, κατά το οποίο πέθανε από αιμορραγία ο Κρις Γκέφροϋ (Chris Gueffroy), σημειώθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1989. Υπολογίζεται  ότι περισσότερο από 75.000 άνθρωποι σύρθηκαν στα δικαστήρια της ΛΔΓ με την κατηγορία της «εγκατάλειψης της χώρας».

Επίλογος.. Σήμερα

Η Γερμανία έχει καταστεί σεβαστή υπερδύναμη που αυτοδημιουργήθηκε με την εργασία του λαού της και την σωφροσύνη των ηγετών της, μετά την πτώση του ναζισμού αλλά και την απελευθέρωση της από τον δίδυμο αδελφό του, τον σταλινικό ολοκληρωτισμό. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το κόστος (πέραν του ανθρωπίνου δράματος, βλέπετε «οι Ζωές των άλλων») της μετάβασης από τον κομμουνισμό-σοσιαλιστικό παράδεισο, στην ελεύθερη δημοκρατία της σημερινής Γερμανίας κόστισε στους δυτικογερμανούς περίπου 2 τρισεκατομμύρια ευρώ (πηγή).

Όσο περίπου θα χρειαστεί και η Ελλάδα για να επανορθώσει τις ζημιές του κρατισμού από ενάρξεως μνημονίου έως την αποκατάσταση της οικονομίας μετά από 2 δεκαετίες τουλάχιστον ..αν ο ελληνικός λαός σωφρονισθεί. Όμως εκεί το τείχος έπεσε. Εδώ στην Ελλάδα εξακολουθεί να υψώνεται !!

Διότι πριν από το 1989 θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει ή να θεωρήσει ως «άγνοια» την επιλεκτική μνήμη των ντροπαλών εραστων του σατλινισμου και των ημεδαπών σταλινικών της ερυθράς και ροζ πουά κουκουεδίας μας για τα εγκληματα των κομμουνιστικων καθεστώτων. Ή ακόμη την χλιαρή και παθητική στάση για τα αγαθά του «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Σήμερα όμως όποιος υποκρίνεται ότι τα αγνοεί είναι συνένοχος. Έτσι δυστυχώς η Ελλάδα παραμένει μετά το τέλος του συμμοριτοπολέμου και την στρατιωτική νίκη των ελευθέρων Ελλήνων, το τελευταίο κομμουνιστικό παραμόρφωμα της Ευρώπης. Η νέα Σοβιετία, που προεκυψε απο την ιδεοπολιτική δειλία-ήττα εκείνων που ευνοήθηκαν να ηγηθούν μετά την Εθνική νίκη του 1949 και την συντριβή των κατσαπλιάδων στο Γράμμο και το Βίτσι. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα των κομμάτων και οι πολιτικοί αλλά η πολιτική. Κι αυτή ήταν κρατικιστική και αριστερίζουσα. Όχι μόνο οικονομικά αλλά και ιδεολογικά.

Έτσι οι Έλληνες δεν έζησαν ακόμη τον θρίαμβο που γνώρισαν οι Γερμανοί στις 9 Νοεμβρίου 1989..

Εδώ η κουκουεδία, η αριστερή άποψη περί παντός επιστητού, ο κρατισμός ακόμη επικρατούν… Απ’ άκρου εις άκρον του πολιτικού φάσματος με προεξάρχοντα τα δυο άκρα, Μαύροι-Κόκκινοι και εντός αυτών των άκρων, κίτρινοι, πράσινοι, γαλάζιοι ουσιαστικά λειτουργούν ως αριστεροί νεοφώτιστοι. Επιτυχία θα θεωρήσουμε να μην γίνονται καταλήψεις από αλήτες και να ελέγχεται η είσοδος των φοιτητών στα πανεπιστήμια ώστε να ξαναγίνουν σαν πανεπιστήμια. Στην οικονομία ..Νυν υπέρ πάντων το κράτος. Ο κρατισμός .. Οι ιερές αγελάδες.. Ο «δημόσιος πλούτος» που είναι δημόσιος όταν των τρώνε οι συντεχνίες… Η φορομπηχτική ληστεία, η δήμευση των περιουσιών των Ελλήνων, η αφαίμαξη των οικονομιών των νοικοκυραίων ικανοποιεί «το λαϊκό περί δικαίου» αίσθημα και παρατείνει την επιθανάτια αγωνία. Ο λαϊκισμός καλά κρατεί..

Μόλις προχθές αναρχοβάνδαλοι της άκρας αριστεράς πυρπόλησαν μια εφημερίδα που κοσμούσε την Αθήνα, και δεν ήταν καν δεξιά, με όρους κομμουνιστικούς. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το τείχος του αίσχους στην Ελλάδα δεν έπεσε ακόμη (;) ή θα συμπεριφερόμεθα ως εάν δεν υπήρξε ποτέ Ιστορία για να μας τιμωρήσει η ίδια η ζωή ;;

via