Γράφει ο Dr. Iron

Δημοσιεύθηκε στις 28 Ιουλίου 2015

Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί στην χώρα μας ένα δυσμενές κλίμα για τους τηλεοπτικούς σταθμούς και ίσως όχι άδικα. Η αναφορά σε “τσοντοκάναλα” είναι πλέον τόσο συνηθισμένη στην κοινωνία μας, που έχει φτάσει στο σημείο να ακούγεται και επισήμως από χείλη πολιτικών. Ωστόσο, αν ρωτήσεις 10 διαφορετικούς Έλληνες από όλες τις κοινωνικές ομάδες, γιατί τόσο μίσος απέναντι στα κανάλια και τους δημοσιογράφους, θα λάβεις αρκετές διαφορετικές απαντήσεις. Κάποιοι θα μιλήσουν για διεφθαρμένους μιντιάρχες, άλλοι για μνημονιακή προπαγάνδα, άλλοι για φοροδιαφυγή των καναλαρχών και άλλοι πολύ απλά εξοργίζονται επειδή ακούγονται (ή δεν ακούγονται) αυτά που δεν θα ήθελαν (ή θα ήθελαν) να ακουστούν. Οι τελευταίοι, οι οποίοι είναι και οι περισσότεροι κατά την γνώμη μου, φυσικά και δεν το λένε φωναχτά αυτό παρά κρύβονται πίσω από τις άλλες δικαιολογίες.

Μπροστάρης στον πόλεμο εναντίον τον media ήταν και είναι, ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίοι ως κυβέρνηση πλέον καλούνται να “ρυθμίσουν” το τηλεοπτικό πλαίσιο. Γιατί όμως τα δύο αυτά κόμματα κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στα ΜΜΕ; Η απάντηση είναι απλή. Διότι κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να επιτεθεί από την αρχή σε οτιδήποτε μπορεί να έχει δημόσιο λόγο και να διαμορφώνει απόψεις. Αυτό κατά τη γνώμη μου ήταν και η σημαντικότερη επιτυχία του Τσίπρα. Μέσω αυτής του της ρητορικής περί διεφθαρμένων συστημικών καναλιών, κατάφερε από την αρχή να σκοτώσει κάθε αντίλογο στον υπερφίαλο και δημαγωγικό πολιτικό του λόγο. Έτσι ο κόσμος, παρασυρόμενος και από το γενικό κλίμα της μνημονιακής εποχής, δεν ενδιαφέρεται πλέον για το τι λένε τα κανάλια παρά μόνο για το ποιά κανάλια το λένε. Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν ο Τσίπρας μπορούσε απερίσπαστος να εφαρμόσει τις καταστροφικές του πολιτικές.

Φέρθηκαν όμως όντως τόσο άσχημα τα κανάλια στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο τους αρέσει να υποστηρίζουν; Για να είμαστε ελικρινείς όχι. Αντιθέτως, έλαβαν εξαιρετικά καλή μεταχείριση όλη την μνημονιακή περίοδο που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Στο σημείο αυτό, να σημειωθεί ότι “καλή μεταχείριση”  ΔΕΝ σημαίνει να επευφημείς και να συγχαίρεις τους πολιτικούς για τα ωραία τους λόγια, διότι κάτι τέτοιο θα καθιστούσε τους δημοσιογράφους γελοίους. Η “καλή μεταχείριση” παρέχεται εμμέσως με τέτοιο τρόπο ώστε να μην γίνεται αντιληπτή.

Πιο συγκεκριμένα, ως γνωστόν τα κανάλια επιδιώκουν υψηλά ποσοστά τηλεθέασης. Δυστυχώς, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για υψηλή τηλεθέαση είναι ο άκρατος λαϊκισμός και προφανώς τα κανάλια το γνωρίζουν. Έτσι εξηγούνται φαινόμενα όπως Παπαδάκης, Αυτιάς, Χατζηνικολάου και πόσοι άλλοι μεγαλοδημοσιογράφοι με τεράστια επιρροή, οι οποίοι από το πρωί ως το βράδυ μιλούσαν για την “βαρβαρότητα” των μνημονίων, για τις συντάξεις και τους μισθούς που κόβονται και για τον “απλό” άνθρωπο που δεν ξέρει πως θα επιβιώσει. Επιπλέον να μη ξεχνάμε διάφορες τηλεπερσόνες τύπου Βαρουφάκη, οι οποίοι απέκτησαν τεράστια φήμη κάνοντας προπαγάνδα μέσω των “τσοντοκάναλων” τα οποία τώρα πολεμούν. Φυσικά, τα κανάλια και οι μεγαλοδημοσιογράφοι τους δεν είχαν χρόνο να μιλήσουν για τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας τα οποία μας οδήγησαν στα μνημόνια, καθώς αυτά δεν απασχολούν τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.

Ποιός λοιπόν επωφελήθηκε εμμέσως από αυτά τα κανάλια που εξέθρεφαν αυτού του είδους την λαϊκίστικη δημοσιογραφία; Σίγουρα πάντως όχι τα “μνημονιακά” κόμματα που υποτίθεται ελέγχουν τα ΜΜΕ. Εύλογα κάποιος θα ρωτήσει, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να επιτίθεται στα κανάλια και ως κυβέρνηση πλέον, αφου στην ουσία ωφελήθηκε από αυτά; Ο λόγος είναι απλός. Ερχόμενος στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και αυτός τον άκρατο λαικισμό των καναλιών για υψηλή τηλεθέαση. Δεδομένου δε ότι ήξεραν από πριν ότι οι προεκλογικές τους υποσχέσεις θα προσέκρουαν στην σκληρή πραγματικότητα, ο λαϊκισμός εκ μέρους των καναλιών θα ήταν αμείλικτος. Αυτό ήθελαν να αποφύγουν και δυστυχώς το κατάφεραν σε κάποιο βαθμό.

Σήμερα, μόλις 6 μήνες μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την υπογραφή του 3ου μνημονίου και επισήμως, η κυβέρνηση επαναφέρει το θέμα των καναλιών, και όχι τυχαία. Είναι καθαρά μια κίνηση εντυπωσιασμού για να αποδείξει ότι δεν έχασε ολοκληρωτικά τον πόλεμο. Προσωπικά θεωρώ πως το όλο εγχείρημα θα καταπέσει, όπως και όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επικεντρώνεται σε λάθος στόχο.

Ο στόχος θα έπρεπε να ήταν η πράγματι αναγκαία ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου πάνω σε σωστές και νόμιμες βάσεις. Αντ’αυτού, ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τουλάχιστον αναπαράγεται από τους βουλευτές του δημοσίως, είναι να πληρώσουν οι καναλάρχες κάμποσα εκατομμύρια φόρους, προκειμένου να κατευναστεί η λαική όργή. Να σημειωθεί πως αν όντως τα κανάλια χρωστάνε εννοείται πως οφείλουν να καταβάλλουν τις οφειλές τους και σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι άκαμπτος. Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να είναι αυτός ο βασικός του στόχος.

Τέλος, και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, το δυσμενές κλίμα που έχει δημιουργηθεί για τα κανάλια δεν έχει δημιουργηθεί εντελώς άδικα. Προφανώς και υπάρχουν συμφέροντα από πίσω, όπως επίσης και παρανομίες που πρέπει να τιμωρηθούν. Το θέμα είναι να γίνει αντιληπτό όσο το δυνατόν γρηγορότερα ότι ο “πόλεμος” των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τα κανάλια κάθε άλλο παρά τίμιος είναι.