Γράφει ο Γεώργιος Κ. Στεφανάκης

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 25 Νοεμβρίου 2015

Ι. Χάνεται η Ευρώπη στον ορίζοντα. Στην Θεσσαλονίκη, την 13.9.14 ο Σύριζα είχε υποσχεθεί το θαύμα. Την άμεση, δηλαδή, επανεκκίνηση της οικονομίας. Θαύμα δεν υπήρξε. Προεκλογική ήταν η υπόσχεση. Μετά τις εκλογές έσβησε!

Οι τράπεζες μας, με ή χωρίς ανακεφαλαιώσεις, παραμένουν εκτός συναλλαγής. Δεν δέχονται αποθεματικές καταθέσεις. Δεν προβαίνουν σε χορηγήσεις. Η ουσιαστική τους λειτουργία παραμένει στην περιοχή της ελπίδας. Οικονομία χωρίς τράπεζες είναι καρδιά χωρίς παλμό.

ΙΙ. Είμεθα εξαιρετικά μακριά και πολιτισμικά. Το Σύνταγμα κατ’ άρθρ. 19§3 απαγορεύει να ληφθούν υπ’ όψη αποδεικτικά στοιχεία κλοπιμαία. Όμοια διάταξη περιέχει και το γαλλικό σύνταγμα. Το εκεί ακυρωτικό δικαστήριο έκρινε ανεπίτρεπτη την χρησιμοποίηση της «λίστας Lagarde». Αυτό… «… ως εκ του αθεμίτου των εξ αυτής αποδείξεων…» …Πλήρης εκεί ο σεβασμός στην συνταγματική τάξη.

Διαφορετική σ’ εμάς η ερμηνεία των ομοίων. Απαντά η διοίκηση μας επί λέξει: «…Η περιβόητη λίστα (-) παραδόθηκε (-) επίσημα (-) με τήρηση (-) των διαδικασιών (πρωτόκολλο παράδοσης παραλαβής)…» …Άλλ’ αντ’ άλλων, δηλαδή. Άλλο ζήτημα το αθέμιτο της χρήσης του αποδεικτικού μέσου (κλοπιμαίου). Άλλο – εντελώς – εκείνο της τυπικής παράδοσης του. Όσες φορές και εάν το αθέμιτο παραδοθεί, ουδέποτε γίνεται θεμιτό (!).

Αλιεύεται και άλλο «μαργαριτάρι» στην έκθεση του φορολογικού ελέγχου. Ο φόρος επιβάλλεται μόνον δια νόμου. Θυμίζει η έκθεση. Με την §3 του άρθρ. 15 ν.3888/2010 εισήχθη ως βάση φορολογίας η έννοια της προσαύξησης περιουσίας.

Οι ελεγχόμενοι πολίτες προβάλλουν πως ο νέος νόμος ισχύει αφ’ ότου τέθηκε σε ισχύ. Απαντά η διοίκηση και πάλι επί λέξει: Με τη διάταξη δεν επιβλήθηκε φόρος ή άλλο βάρος, αλλά προστέθηκε ένα εδάφιο σε άρθρο ήδη προϋπάρχοντος και ισχύοντος νόμου (άρθρ. 48§3 Ν.2238/1994). Άρα ο νόμος που τροποποιεί άλλο νόμο δεν είναι νόμος! Αλλ’ αυτά δεν είναι νομικά. Είναι κραυγή αυθαιρεσίας που πηγάζει από την απελπισία των άδειων ταμείων.

Το καλλίτερο έμεινε για το τέλος. Για την θεμελίωση του συμπεράσματος της η διοίκηση μας πληροφορεί – επί λέξει πάντα – ότι: «Η (-) πολυγραφημένη διαταγή-απόφαση Υπουργού Οικονομικών αποτελεί κανονιστική διοικητική πράξη, δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης και εξομοιώνεται από άποψη τυπικής ισχύος με νόμο».

Αυτό το τελευταίο, γενικευόμενο, σημαίνει λειτουργία του κράτους χωρίς Βουλή. Χωρίς έλεγχο αντιπολίτευσης. Χωρίς, τέλος, οιαδήποτε θεσμική διαφάνεια.

ΙΙΙ. Τον κύκλο των ατυχημάτων έχει κλείσει ήδη από Σεπτεμβρίου 2014 ο επίτροπος Katainen. Μας έχει πληροφορήσει πως οι Έλληνες δεν απολαμβάνουν της προστασίας της «Χάρτας» των ευρωπαϊκών δικαιωμάτων. Της χάρτας δηλαδή που, εάν ίσχυε, δεν θα επέτρεπε στην ελληνική διοίκηση να υποστηρίζει ότι πιο πάνω. Η εξαίρεση των Ελλήνων της ευρωπαϊκής προστασίας θα διαρκέσει για όσο χρόνο η Ελλάς θα τελεί υπό πρόγραμμα ανασυγκρότησης (μνημόνιο δηλαδή). Ουδεμία πρόβλεψη χρονικής απαλλαγής μας από τα μνημόνια είναι σήμερα νοητή.

Συμπέρασμα: Η ευρωπαϊκή προοπτική ξεθωριάζει διαρκώς περισσότερο σε οπτασία που χάνεται.