Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 12 Δεκεμβρίου 2015

Εάν υπάρχει ακόμη αμφιβολία για τις προθέσεις της παρέας που κυβερνά την χώρα, η αμφιβολία αυτή πρέπει να διαλυθεί, μετά την γνωστοποίηση του τρόπου της απολύσεως των διοικητών των Νοσοκομείων. Όχι της απολύσεως, αλλά του τρόπου.

Ο σκοπός τους, διαφανής και γενικός, είναι να εγκαταστήσουν σε κάθε διοικητική θέση «δικούς» τους. Παλαιο-Πασόκοι στην πλειοψηφία τους, αναπόλησαν, φυσικά, την επέλαση των «πρασινοφρουρών» το 1980. Ωστόσο εμπνευσμένοι από τους «κόκκινους φρουρούς» του «Μεγάλου Τιμονιέρη» Μάο Τσε Τουνγκ. Δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο σε αυτή την αναπήδηση από γενεά σε γενεά. Η μέθοδος της κυριαρχίας απολυταρχικών καθεστώτων είναι ιστορικά η ίδια. Για να καταργηθεί η Δημοκρατία στην Ρώμη έπρεπε να μηχανευθούν την εξόντωση του Κικέρωνος  – εφευρέθη τότε ο (πατρίκιος) Κλώδιος, ο οποίος παραιτήθηκε από την τάξη του για να γίνει πληβείος, Tribunus, (αμετάφραστον¹ και να διώξει έτσι τον Κικέρωνα εν ονόματι του «λαού». (Σας θυμίζει τίποτε αυτό για τα πλουσιόπαιδα που μετακομίζουν σε λαϊκές συνοικίες;…) Ο Κικέρων ενοχλούσε διότι κατήγγειλε την απόπειρα ανατροπής της Δημοκρατίας από τον Σέργιο Κατιλίνα. (Εδώ θα αφήσουμε την Ρώμη για να μην χαθούμε. Μόνο μία, τελευταία, συμβουλή του Κικέρωνος, ότι: όποιος ξεχνάει αυτά που συνέβησαν, θα μείνει πάντοτε (αφελές) παιδί.)

Την 18^η Απριλίου ε.ε. έγραφα: «Υπάρχει κοινός παρανομαστής. Είναι όλοι, κάποιου είδους κομμουνιστές. Οι διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΚΚΕ-Εσ., “Ρόζας”, ΚΚΕ Μ-Λ, ΚΚΕ Λ-Μ κτλ, είναι παραλλαγές σε ένα θέμα…». Έκτοτε αναθεωρώ, χωρίς να αναιρώ τα προηγούμενα. Κομμουνιστές ναι, αλλά μόνον ως όχημα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία. Η απόλυτη εξουσία, με οποιοδήποτε πρόσχημα. Για το τι τερατουργήματα κάνει η απόλυτη εξουσία, τα παραδείγματα είναι άπειρα – από τους παρανοϊκούς Ρωμαίους Αυτοκράτορες, μέχρι την Βόρειο Κορέα, σήμερα. Άνθρωποι γίνονται βορά θηρίων, για ένα καπρίτσιο.

Ο τρόπος της καθαιρέσεως των διοικητών των Νοσοκομείων, επανέρχομαι, στα απολυταρχικά καθεστώτα, είναι πάντοτε ο ίδιος. Θυμηθείτε – εάν είδατε – την ταινία «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας», της Κίνας. Ο τρόπος της ανακρίσεως του δυστυχούς Που-Γι,  που απέβλεπε στην καταρράκωση της προσωπικότητας του – πανομοιότυπος με την «εκπαίδευση» των αστών από τους «Κόκκινους φρουρούς», αλλά και των αντιστοίχων «ανακρίσεων» των υπόπτων επί Στάλιν, ή της Gestapo – δείχνει πόσο παρόμοιος είναι ο τρόπος της εκμηδενίσεως της ηθικής υποστάσεως διαχρονικά. Χαρακτηριστικά αναφέρεται το, σημερινό, «εύρημα αξιολογήσεως» με συνεντεύξεις διαρκείας ενάμισι έως δυόμισι λεπτών, από ανθρώπους που δεν είναι υπερβολή να αποκαλέσει κανείς «κομματόσκυλα», κατά την λαϊκή έκφραση.

Από την προσχηματική «αξιολόγηση», άνθρωποι καθ’ όλα άψογοι, έφυγαν κλαίγοντας. Μόνο στις ανακρίσεις της Ιεράς Εξετάσεως, της KGB, της Δίκης της Νυρεμβέργης, ή της STASI μπορεί να βρεθούν παράλληλα.

Θα είναι αφελής η σκέψη ότι πως είναι δυνατόν, οι δικοί μας, να υπογράφουν Μνημόνια Συμφωνίας και να νομοθετούν μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να παριστάνουν ότι παραδέχονται την επιστροφή της χώρας σε έναν Ευρωπαϊκό τρόπο διακυβερνήσεως, όταν στην πραγματικότητα ο σκοπός τους είναι να εγκαταστήσουν ένα απολυταρχικό καθεστώς; Εδώ πρέπει να θυμηθεί κανείς – έχει ήδη γραφτεί – το παράδειγμα του Λένιν με την συμφωνία του Brest-Litovsk (1918). Ο Λένιν αντιμετώπιζε την κατατρόπωση του Ερυθρού Στρατού και βεβαίως της επαναστάσεως των Μπολσεβίκων. Τίποτε δεν είχε μεγαλύτερη σημασία από αυτό. Ήταν αξίωμα του Λένιν ότι κάθε πράξη, θέση ή δήλωση του κόμματος είχε μόνον ένα κριτήριο: το συμφέρον του κόμματος. Έτσι προκειμένου να μην χάσει την εξουσία συνεφώνησε να παραχωρήσει το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το ήμισυ της βιομηχανίας και τα 9/10 των ανθρακωρυχείων στις «κεντρικές δυνάμεις».

Η παραχώρηση αυτή δεν ήταν ποτέ ειλικρινής. Σχεδόν έναν αιώνα μετά (και μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού παγκοσμίως το 1989) ο Πούτιν σήμερα ευθέως νοσταλγεί την παλαιά Σοβιετική Ένωση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πιστοί στην τακτική του Λένιν, οι δικοί μας «Μπολσεβίκοι» (ιδέ τεμενάδες μας στο Κρεμλίνο μόλις αντίκρισαν τους «original», ζωντανά) δεν έχουν καμία πρόθεση να εγκαταλείψουν τα σχέδια για την αθέτηση των υποσχέσεων τους, σε πρώτη ευκαιρία, μόλις το επιτρέψει το κομματικό συμφέρον.

Απεγνωσμένα προσπάθησαν να βρουν τρόπο – και πιστώσεις – για να αποτινάξουν την εξάρτηση της χώρας από τους «δανειστές». Η Βενεζουέλα – σε συνδυασμό με την πτώση της τιμής του πετρελαίου – δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε την ίδια πλέον. Τα «πέντε δισεκατομμύρια» της Ρωσίας παρέμειναν στα όνειρα των λαφαζανιστών. Ζητούνται άλλα στο Ιράν, την Βραζιλία και οπουδήποτε. Δεν πειράζει, ο κομμουνισμός ήταν πάντα «μεσσιανικός». Κάποτε, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα γυρίσει, έστω και αν «θέλει δουλειά πολύ».

Εν τω μεταξύ ας πιάσουμε όλα τα πόστα, να είμαστε έτοιμοι, και ας κοροϊδεύουμε, επ’ άπειρον, τους κουτόφραγκους.

(¹Tribunus=ηγέτης, εκπρόσωπος, Τριών φυλών με πολιτειακές εξουσίες, αντισταθμιστικές της εξουσίας της Συγκλήτου. Πρβλ. «populusque», στο SPQR).

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας