Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 8 Φεβρουαρίου 2016

Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, οι μορφές πολιτικής εξουσίας και διακυβέρνησης που αναπτύσσονται δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχετες από την λαϊκή βούληση, όπως αυτή εκφράζεται μπροστά στις κάλπες – είτε δια της συμμετοχής του πολίτη στην δημοκρατική διαδικασία είτε δια της αποχής του.  Υπό αυτή την έννοια, η αποχή είναι τόσο πολιτική επιλογή όσο και πράξη. Επιβεβαιώνει δε την σοφή διατύπωση του αειμνήστου Γάλλου καθηγητού Πολιτικής Θεωρίας Μωρίς Ντυβερζέ, ο οποίος έλεγε ότι «κι αν εσύ δεν ασχολείσαι με την πολιτική, αυτή όμως ασχολείται με σένα». Συνεπώς, οι (σχεδόν) μισοί Έλληνες ψηφοφόροι που στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές δεν πήγαν να ψηφίσουν, σήμερα κυβερνώνται από μία κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει το 22,5% του εκλογικού σώματος, αλλά λαμβάνει αποφάσεις για ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες. Αυτή είναι η διάσταση του θέματος μας.

Η άλλη διάσταση αφορά στα κοινωνικά και επαγγελματικά χαρακτηριστικά όλων αυτών των ψηφοφόρων που πήγαν να ψηφίσουν στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις. Στο επίπεδο αυτό τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Όπως προκύπτει πάντως από διάφορες δημοσκοπήσεις, μεγάλο μέρος αυτών που πήραν μέρος στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, στο δημοψήφισμα και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 είναι η μεγάλη μάζα που συνθέτει το απίθανο νεοελληνικό πελατειακό σύστημα. Πρόκειται, δηλαδή, για αυτές τις κατηγορίες πληθυσμού που τα τριάντα πέντε τελευταία χρόνια απέσπασαν την μερίδα του λέοντος από το σύστημα της «δανειακής αναπτύξεως» το οποίο ίσχυε στην χώρα και που τώρα θέλουν να χάσουν τα λιγότερα από την κατάρρευση του. Δημόσιοι υπάλληλοι, αγρότες, κλειστά επαγγέλματα και προνομιούχοι συνταξιούχοι είναι το στήριγμα του πελατειακού κράτους. Πρόκειται για μία σχετικώς συμπαγή κοινωνική κατηγορία, η οποία απορρόφησε πάνω από το 80% των δανείων και λοιπών κοινοτικών επιδοτήσεων. Θα πρέπει, επίσης, να σημειώσουμε ότι από την Μεταπολίτευση και μετά ο περίφημος εκδημοκρατισμός του κράτους έγινε με τον χείριστο δυνατό τρόπο, με αποτέλεσμα να προκύψει μία ολέθρια για τον τόπο τερατογένεση. Το πολιτικό σύστημα ενίσχυσε ισχυρές κομματικές ομάδες, οι οποίες κυριολεκτικά λεηλάτησαν δημόσιους πόρους χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό στην παραγωγή και την γενικότερη ευημερία.

Όπως γράφει ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής κ. Κωνσταντίνος Γάτσιος, το απίθανο πελατειακό σύστημα που εδραιώθηκε στην χώρα, αντί να μεριμνά ώστε να εφοδιάζει τον πολίτη με δεξιότητες και γνώσεις για την καλύτερη αξιοποίηση των δυνατοτήτων του σε μία συνεχώς εξελισσόμενη διεθνή αγορά μέρος της οποίας είναι και η ελληνική, μεριμνούσε, αντιθέτως, για την διασφάλιση της “δια βίου” απασχόλησης του, ασχέτως παραγωγικής συμβολής. Στην μετεμφυλιακή περίοδο και στην δικτατορία, αυτό πήρε, κυρίως, την μορφή της θεσμοθέτησης των δεκάδων “κλειστών επαγγελμάτων”, τα οποία παραμένουν μέχρι σήμερα. Αυτά, μαζί με τις περιζήτητες θέσεις στο Δημόσιο, ήταν η ανταμοιβή των “εθνικοφρόνων” για την πίστη τους στο σύστημα. Στην μεταπολιτευτική περίοδο πήρε την μορφή της “δημοκρατικής κατάκτησης” ήτοι της μαζικής εισόδου “εργαζομένων” στο ευρύτερο Δημόσιο. Όμως, ένας εργαζόμενος που, έχοντας εξασφαλισμένη δια βίου απασχόληση και εισοδήματα, δεν υποχρεούται από τις συνθήκες να προσαρμόσει τις γνώσεις, τις δεξιότητες του και την δραστηριότητα του στις εξελισσόμενες ανάγκες της πραγματικότητας, δεν είναι σε θέση να συνεισφέρει θετικά στην οικονομική προσπάθεια της χώρας. Ακόμα χειρότερα, η συνδικαλιστική συντεχνία του Δημοσίου, με μοναδικό στόχο την αποκόμιση προνομίων εις βάρος της κοινωνίας, πραγματοποίησε τα 35 τελευταία χρόνια 160 γενικές απεργίες – μοναδικό ρεκόρ παγκοσμίως. Συνολικά δε, την ίδια περίοδο οι απεργίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα φθάνουν τις 2.260, ήτοι κατά μέσον όρο 65 τον χρόνο. Με άλλα λόγια, οι χαμένες ώρες εργασίας την προαναφερόμενη περίοδο εκτιμώνται σε πάνω από μισό δισεκατομμύριο, που σημαίνει κόστος όχι μακριά από τα 90 δισεκατομμύρια ευρώ – δηλαδή το 35% του συνολικού χρέους της χώρας. Από αυτά που προηγούνται γίνεται κατάδηλο ότι το πολιτικό σύστημα προώθησε από μόνο του την εξάρτηση του από τους πελάτες του, με αποτέλεσμα να αφιερώνει τις δυνάμεις του στην εξυπηρέτηση τους εις βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών οι οποίοι, αντί να προστατεύονται ως καταναλωτές δημοσίων αγαθών, έγιναν βορά στις ορέξεις των “παραγωγών”, φαινόμενο που αποτελούσε καθεστώς στις πρώην κομμουνιστικές χώρες.

Πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα, το πελατειακό πολιτικό σύστημα ανέχθηκε τον εξευτελισμό του και από μία ασύδοτη και βαθύτατα αντιδραστική κοινωνική ομάδα, τους κρατικοδίαιτους αγρότες εν προκειμένω, οι οποίοι ομηροποιούν για 25^η φορά την χώρα τα τελευταία 23 χρόνια. Ισχυρή πολιτικά ελέω του πολιτικού συστήματος, η αντιδραστική, βίαιη και βαθύτατα αρπακτική αυτή ομάδα αγροτών εξευτελίζει και διασύρει κυριολεκτικά έναν ζωτικό κλάδο της οικονομίας, στον οποίο διαπρέπουν κάποιες λαμπρές μονάδες. Και του οποίου οι δυνατότητες είναι τεράστιες αν οργανωθεί και λειτουργήσει ορθολογικά και ανταγωνιστικά. Σήμερα, οι κατηγορίες αυτές οδηγούν την χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπογράφουν την πτώχευση της και βεβαίως ετοιμάζουν το έδαφος για νέους διχασμούς και ακόμα χειρότερες εξωτερικές περιπέτειες. Πλήττουν δε τους 1.500.000 ανέργους και τους 600.000 αυτοαπασχολούμενους, οι οποίοι όντως, υπό το σημερινό καθεστώς ομηρίας της χώρας από τους “πελάτες”, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

apapandropoulos@hotmail.com

*Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων