Ο γλύπτης προτού ακόμα λαξέψει την ακατέργαστη πέτρα έχει ήδη οραματιστεί την μορφή του γλυπτού. Η δημιουργική σκέψη του γλύπτη, η αυθεντική και ανόθευτη έκφραση της βούλησης του, όταν υλοποιείται, αποκαλύπτει σχεδόν αναπάντεχα την ίδια την φύση της ανθρώπινης υπόστασης λιώνοντας τις απατηλές επιφάνειες: ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει, ελεύθερος να εκφραστεί, ελεύθερος να δημιουργήσει!

Το δημιούργημα αντικατοπτρίζει την ιδέα του δημιουργού στον κόσμο της ύλης αλλά η ρίζα της ύπαρξης του βρίσκεται στον κόσμο των Ιδεών. Συνεπώς η δημιουργική διαδικασία είναι ένα πνευματικό μονοπάτι. Η περιπέτεια αυτή αφορά αποκλειστικά εμάς, την αληθινή μας φύση, τον δημιουργό μέσα μας. Αφορά την αυθεντικότητα ‘ δηλαδή όχι κάτι που είναι εντελώς καινούργιο αλλά αυτό που τελικά συνιστά την αληθινή μας φύση, την ουσία του Είναι. [1]

O άνθρωπος είναι μέρος της Δημιουργίας αλλά μελετώντας την συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία που του κληροδοτήθηκε και διευρύνοντας τους ορίζοντες της γνώσης του με την συστηματική έρευνα συμμετέχει στο Θαύμα του κόσμου. Όταν ασκεί τις δημιουργικές του δυνάμεις, όταν συμπάσχει με τους συνανθρώπους του, όταν μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες της ζωής, όταν συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι ανακαλύπτει τον εαυτό του. [2]

Ωστόσο, ο άνθρωπος έχει πάντα την δυνατότητα να επιλέγει και δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την αναγκαιότητα της επιλογής. Ακόμα και η αποφυγή της επιλογής είναι μια επιλογή, είτε πραγματοποιείται συνειδητά είτε πραγματοποιείται ασυνείδητα. Έτσι δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που επιλέγουν να ζουν παρασιτικά και όχι δημιουργικά. Ζουν εις βάρος των υπολοίπων αρπάζοντας τα προϊόντα της δημιουργικότητας των συνανθρώπων τους και τον πλούτο που παράγεται από αυτά χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Εισπράττουν κρατικές επιδοτήσεις, επιδόματα τυφλότητας, επιδόματα αναπηρίας, επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης, επιδόματα για την μόνη ικανότητα που ασκούν με απαράμιλλο ζήλο: την ικανότητα του αρπακτικού.

Πως όμως αυτοί οι άνθρωποι προτιμούν να ζουν παρασιτικά και αποξενωμένοι και από τον ίδιο τους τον εαυτό; Γιατί επέλεξαν το σκοτάδι της άγνοιας από το φως της γνώσης; Γιατί αποφάσισαν να απαλείψουν την πραγματικότητα; Η επιλογή αυτή είναι προϊόν κάποιας νοητικής ανεπάρκειας ή ποιας, σε τελευταία ανάλυση, νοσηρής κατάστασης του πνεύματος; Γιατί θεωρούν ως δεδομένο ότι οι υπόλοιποι θεωρούν ζητούμενο δηλαδή το προϊόν της εργασίας του δημιουργικού;

Γίνεται τελικά φανερό πως η επιλογή αυτή είναι το αποτέλεσμα και η έκφραση κάποιου είδους διαστροφής καθώς ενώ οι άνθρωποι αυτοί έχουν στην διάθεση τους όλες τις πληροφορίες που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν για να αποκτήσουν συνείδηση της πραγματικότητας εκείνοι με μια σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια προσποιούνται – στρουθοκαμηλίζοντας – ότι οι πληροφορίες αυτές δεν υπάρχουν!

Πώς τελικά η νεοελληνική κοινωνία θα απαλλαγεί από το σκοτάδι της άγνοιας; Πώς θα ξεπεράσει την άρνηση της να δεχτεί την πραγματικότητα; Πως δηλαδή θα απαλλαχθεί από αυτό το παραμορφωτικό, άχρηστο υλικό που την κάνει να μοιάζει με την ακατέργαστη πέτρα; Η χημική σύσταση του υλικού από το οποίο θα πρέπει να απαλλαγούμε είναι κωδικοποιημένη σε μια ανήθικη και παράλογη απαίτηση. Να καταναλώνει κάποιος περισσότερα από όσα παράγει. Την κοινωνική αυτή μάστιγα θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «παρασιτικό καταναλωτισμό». Θεωρείται πλέον κοινοτοπία να ισχυριστούμε ότι ο «παρασιτικός καταναλωτισμός» οδήγησε στον υπερδανεισμό και στην συσσώρευση χρέους [3]. Όλοι οι αμετανόητοι αυτοί άνθρωποι που επέλεξαν να ζουν παρασιτικά διεκδικούν τώρα, χωρίς ντροπή, το «δανεικά και αγύριστα» και την διαγραφή του χρέους. Πως τελικά θα αλλάξει αυτή η κατάσταση προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ευημερίας;

Είναι καιρός ισχυρίζονται πολλοί να ξεκινήσουμε μια «λαϊκή επανάσταση» για να αλλάξουμε τα πράγματα. Ναι, ίσως ήρθε ο καιρός να ξεκινήσει μια επανάσταση. Αλλά τι είδους επανάσταση; Μια επανάσταση που θα εξυγιάνει τον κοινωνικό ιστό λιώνοντας τις απατηλές επιφάνειες. Μια επανάσταση της σκέψης για να νικηθεί η μη σκέψη. Μια επανάσταση με αφετηρία την αλλαγή της νοοτροπίας μας όπου το λυτρωτικό φως της αλήθειας θα διαλύσει το σκοτάδι του φόβου και της πλάνης. Ποια νοοτροπία μας ταιριάζει; Η νοοτροπία που αρμόζει στην δημιουργική μας φύση.

Ας γίνουμε λοιπόν ευγενικοί μου αναγνώστες η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο σύμφωνα με την περίφημη προτροπή του Μαχάτμα Γκάντι για να φτιάξουμε μαζί έναν καλύτερο κόσμο. Ας χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό αλλά χωρίς φόβο τον ορθό λόγο σαν εργαλείο για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας δημιουργώντας και συμμετέχοντας στο κοινωνικό γίγνεσθαι όπως ο λιθοξόος που χρησιμοποιεί το σφυρί και την σμίλη για να λαξέψει την ακατέργαστη πέτρα για να δώσει υλική υπόσταση στην ιδέα.

Παραπομπές

[1] “Free Play: Improvisation in Life & Art” του Stephen Nachmanovitch

[2] Άρθρο με τίτλο «Νοηματοδότηση του βίου» του Θεδόση Τάσιου

[3] Άρθρο με τίτλο «Από την έλλειψη αυτεπίγνωσης στην παρασιτική κατανάλωση» του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου